Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/63

49

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

δή τότε οἱ Μινύῃσιν ἐφήνδαμε πύστις ἀοιδῆς 1270
Σειρήνων· οὐδέ σφι παραπλώσεσθαι ἔμελλον
φθογγὴν οὐλομένην, χειρῶν δέ οἱ ἧκαν ἐρετμά·
Ἀγκαῖός δ’ ἴθυνεν ἐπὶ προβλῆτα κολωνόν, (1280)
εἱ εἰ μὴ ἐγώ φόρμιγγα τιτηνάμενος παλάμῃσι
μητρὸς ἐμῆς ἐκέρασσ’ εὐτερπέα κόσμον ἀοιδῆς. 1275
Ἤειδον δὲ λιγὺ κλάζων ὀπὶ θέσκελον ὕμνον,
ὥς ποτέ οἱ δήρισσαν ἀελλοπόδων ὑπὲρ ἵππων
Ζεὺς ὑψιβρεμέτης καὶ πόντιος Ἐννοσίγαιος· (1285)
αὐτὰρ κυανοχαῖτα χολωσάμενος Διὶ πατρὶ
τύψε Λυκαονίην γαῖαν χρυσέῳ τριόδοντι 1280
καί ῥα καταΐγδην σκέδασεν κατ’ ἀπείρονα πόντον
νήσους εἰναλίας ἔμεναι, τάς ῥ' οἱ ὀνόμηναν
Σαρδώ τ’ Εὔβοιάν τ’, ἐπι δ’ αὖ Κύπρον ἠνεμόεσσαν. (1290)
Δὴ τότε φορμίζοντος, ἀπὸ σκοπέλου νιφόεντος
Σειρῆνες θάμβησαν, ἑὴν δ’ ἄμπαυσαν ἀοιδήν· 1285
καί ῥ’ ἣ μὲν λωτούς, ἣ δ’ αὖ χέλυν ἔκβαλε χειρῶν,
δεινά δ’ ἀνεστονάχησαν, ἐπεὶ πότμος ἤλυθε λυγρὸς
μοιριδίου θανάτου· ἀπὸ δὲ σφέας ῥωγάδος ἄκρης (1295)
ἐς βυσσὸν δίσκευσαν ἁλιρροθίοιο θαλάσσης,
πέτραις δ’ ἠλλάξαντο δέμας μορφήν θ’ ὑπέροπλον. 1290
Αὐτὰρ ἐπεὶ καὶ τόνδε πότμον παράμειψε θέουσα
Ἀργώ, κῦμα δέ οἱ πόντου καὶ κόλπον ἵκανε
λαιψηροῖς πλήθουσα κατὰ προτόνων ἀνέμοισι, (1300)
Κέρκυραν ζαθέην ἐξίκετο, τήν σφιν ἔναιον
ἴδριες εἰρεσίης καὶ ἁλιπλάγκτοιο πορείης 1295
Φαίηκες· τοῖσιν δ’ ἄρ’ ἐπιφροσύνῃσι θέμιστας