Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/34

20

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

Σιντιακαῖς δ’ ὀφρῦσιν ἐκέλσαμεν ὠκύαλον νηῦν
Λήμνῳ ἐν ἠγαθέῃ· τόθι περ κακὰ ἔργα μεμήλει
θηλυτέραις· αἳ γάρ κεν ἀιστώσαντο συνεύνους (475)
σφῇσιν ἀτασθαλίῃσι, καὶ ἡ κλυτὴ Ὑψιπύλεια
ἐλδομέναις κραίνεσκε, γυναικῶν εἶδος ἀρίστη. 475
ἀλλὰ τί σοι περὶ τῶνδε πολὺν λόγον ἀμφαδὸν εἰπεῖν,
ὅσσον ἐφ’ ἵμερον ὦρσεν ἀγαυαῖς Λημνιάδεσσι
Κύπρις ἐρωτοτρόφος Μινύαις ἐς λέκτρα μιγῆναι. (480)
φίλτροις Ὑψιπύλην ἐρατοῖς ἐδάμασσεν Ἰήσων,
ἄλλῃ δ’ ἄλλος ἔμικτο· καὶ ἐκλελάθοντο πορείης, 480
εἰ μὴ ἀποτροπίοις ἐνοπαῖς θελξίφρονι θ’ ὕμνῷ
ἡμετέρῳ θελχθέντες ἔβαν ποτὶ νῆα μέλαιναν
εἰρεσίην ποθέοντες, ἐπεμνήσαντο δὲ μόχθου. (485)
Ἔνθεν ἐς Ἑλλήσποντον ἅμ’ ὑπηῴους φέρεν οὖρος,
ἀκραὴς Ζέφυρος, στεινῆς ἀπάτερθεν Ἀβύδου 485
Ἴδην, Δαρδανίην, Πιτύην τ’ ἐπὶ δέξι’ ἔχοντας,
οὗ καὶ Ἀβαρνιάδος Περκώτης τ’ εὔσταχυν αἶαν
ἀργυρέαις Αἴσηπος ἐπικλύζει προχοῇσιν. (490)
αἶψα δ’ ἐπιθρώσκουσα θέεν πολυηγόρος Ἀργώ.
αὐτὰρ ἐπεὶ ψαμάθοισιν ἐκέλσαμεν· ἐν δ’ ἄρα Τῖφυς, 490
ἰθύντωρ ἀκάτοιο, καὶ ἀγλαὸς Αἴσονος υἱός,
σύν τ’ ἄλλοι Μινύαι γλαυκώπιδι Τριτογενείῃ
θῆκαν ἀείραντες βριθὺν λίθον· ἔνθα τε νύμφαι (495)
κρήνῃ ὑπ’ Ἀρτακίῃ καλὰ νάματα πλημμύρουσιν,
οὕνεκά οἱ πλώουσιν ἀνὰ πλατὺν Ἑλλήσποντον 495
εὔδιος ἀντεβόλησε μυχοῦ ἔντοσθε γαλήνη,
κύμασι θεινομένοις ὑπὸ χειμερίῃσιν ἀέλλαις,
οὐδ’ ἐς γαῖαν ἔριψαν ἐυγνάμπτους ἀγκύρας. (500)
ἔνθα δὲ προσύνοντες ἐπὶ κροκάλαις προὐχούσαις