Δὲν εἶσαι σὺ ποῦ μ’ ἔδειξες
Νὰ κλαίγω νὰ στενάζω;
Τὸν θάνατο νὰ κράζω
Δὲν μ’ ἔκαμες ἐσύ;
Γιατί σ’ ἐλάτρευσ’ ἄπονη
Καὶ σὲ λατρεύω ἀκόμα,
’Σ τ’ ἄχαρο τοῦτο χῶμα
Ἡ ἀμοιβὴ εἶν’ αὐτή!
Ὅλοι ἀγαποῦν τ’ Ἀστέρια,
Τὸν Ἥλιο, τὸ Φεγγάρι,
Ποῦ λάμπουνε μὲ χάρι,
Κ’ ἐκεῖνα, ’σὰν καὶ σέ.
Ἀλλὰ ἀπὸ σένα ἄν πέρνουνε
Γλυκάδες καὶ ὠμορφία,
’Σ τὴν ἄπονη καρδία,
Δὲν σ’ ἔμοιασαν ποτέ.
