ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.
Κἄποιος θέλωντας ὡς φαίνεται νὰ προλάβη τὴν ἐπιθυμίαν μου, τῆς ἐκδόσεως δηλαδὴ τῶν ποιημάτων μου, σοῦ φυτεύει εἰς μία συλλογή του Λυρικῶν, ὡς ἐδικά του ἔργα, διάφορα συνθέματά μου· ὄμως σεβόμενος ταὶς ῥίζαις τοῦ φυτοῦ μου ἐνοστιμεύθηκε μόνον νὰ ψαλλιδίσῃ τὰ βλαστάριά του, καὶ νὰ κηρύξη ὅτι τὸ φυτὸ ἦτον ἰδικόν του, καὶ ὁ σπόρος φυτευμένος καὶ ἀνεπτυγμένος εἰς γῆν ἐδική του. Εὐχαριστῶ τὸ ἄτομον αὐτὸ, εἴτε γένους ἀρσενικοῦ εἶνε, εἴτε θηλυκοῦ, διὰ τὴν καλὴν του πρὸς τὴν πραγματείαν μου ὑπόληψιν, ἀλλὰ τὸν συμβουλεύω νὰ ἀποφεύγῃ εἰς τὸ ἐξῆς τέτοια λάθη, λέγω λάθη, διότι ἄλλο τι δὲν θέλω νὰ ὑποθέσω.
Ἐὰν μερικὰ ἀπὸ τὰ ποιήματά μου δὲν εἶχαν τὴν ἱστορίαν τους, δὲν θ’ ἄξιζε βέβαια τὸν κόπο νὰ χασομερῶ τὸν φίλον ἀναγνώστην εἰς τὴν σημείωσιν αὐτήν. Μάλιστα, αὐτὰ, ὁ Μουσικοδιδάσκαλος Κύριος Σπυρίδων Ξύνδας, τὰ ἐτόνισε μὲ ἐκείνη τὴν χάρι καὶ ἀφέλειαν ὅλην Ελληνικὴ διὰ τὴν ὁποία πάντοτε ἐθαυμάσθη, καὶ μαζὺ μὲ ἄλλα τὰ ἀφιέρωσε πρὸ εἴκοσι ἐτῶν εἰς τὴν Αὐτῆς Μεγαλειότητα Ἀμαλίαν, πρώην βασίλισσαν τῆς Ἑλλάδος. Καθὼς καὶ ὁ ἔξοχος μουσικοδιδάσκαλος Κύριος Π. Καρρὲρ πολλὰ Λυρικά μου ἐμελοποίησε θαυμασίως, μάλιστα δὲ ἔλαβε καὶ τὸ χρυσοῦν βραβεῖον Αʹ. τάξεως εἰς τὴν Ἑλληνικὴν ἔκθεσιν. Ἐτόνισε ἀκόμη καὶ τὸν θάνατον τῆς Δέσπως.
(β) Ἀναφέρεται ὁ στίχος αυτὸς εἰς τὴν καταστρεπτικὴ μάχη ἡ ὁποία ἔγεινεν εἰς τὴν θέσιν Ἀκράτα, μεταξὺ Κορίνθου καὶ Πατρῶν, εἰς τὴν ὁποίαν οἱ Τούρκοι κυνηγημένοι ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας, καὶ καταζαλισμένοι ἀπὸ τὴν φθορὰ τοῦ σπαθιοῦ των, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ σωθοῦν, ἔσπρωχνεν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον εἰς φοβερὸ βάραθρο. Λέγεται ὅτι ἔως τὴν σήμερον σώζονται ἐκεῖ, τὰ κόκκαλα τῶν φονευμένων.
(γ) Εἰς μίαν ἀπὸ ταὶς καθαρόταταις νυχτιαὶς τοῦ Ἰουνίου, ἕνα ἀστροπελέκι πέφτει μέσα εἰς τὸ στρατόπεδο τοῦ Δερβὶς Πασσᾶ, εἰς τὸ Λιανοκλάδι, καὶ κατακαίει τριακόσια κιβώτια φυσέκια, καὶ ἑκατὸν ὀγδοήντα Τούρκους ὁποὺ ἐφύλαγαν.