Κάθε ψυχὴν ἀμόλυντη ξυπνάει
Ἡ ἁγνὴ παρθένα ’ς τὴν σεμνὴ διαβή της·
Χρυσὸ καθρέφτη κάνει τὸ κορμί της,
Καὶ πᾶσα τίμια στέκει καὶ τηράει!
Χαρούμενος ὁ κόσμος σταματάει,
Νὰ τὸν σκεπάση ἡ θεία λαμποκοπή της·
Καὶ τότε αὐτὴ τὴν ἀστροκεφαλή της
Μὲ ταπεινότη σκύφτει καὶ περνάει.
Ὅπου κι’ ἂν μείνῃ ἀπὸ μίαν ἄκρη εἰς ἄλλη,
Μία Παράδεισο ἀνοίγεται ἀνθισμένη
Π’ ἀστράφτει, ἀρωματίζει ὅλα τὰ μέρη.
«Ποιὰ ἀνατολὴ, ποία σφαῖρα μαγεμμένη
Στέλνει ’ς τὴν γῆ τέτοια περίσσια κάλλη;»
Καθένας λέγει, ἀλλὰ κανεὶς δὲν ξέρει.
