Σελίδα:Homeri Opera, vol. 5 (1912).djvu/187

ΒΑΤΡΑΧΟΜΥΟΜΑΧΙΑ

ὅππως γηθόσυνος τὸν ἐμὸν δόμον εἰσαφίκηαι.
 Ὣς ἄρ’ ἔφη καὶ νῶτ’ ἐδίδου· ὁ δ’ ἔβαινε τάχιστα 65
χεῖρας ἔχων τρυφεροῖο κατ’ αὐχένος ἅμματι κούφῳ.
καὶ πρῶτον μὲν ἔχαιρεν ὅτ’ ἔβλεπε γείτονας ὅρμους,
νήξει τερπόμενος Φυσιγνάθου· ἀλλ’ ὅτε δή ῥα
κύμασι πορφυρέοις ἐπεκλύζετο πολλὰ δακρύων
ἄχρηστον μετάνοιαν ἐμέμφετο, τίλλε δὲ χαίτας, 70
καὶ πόδας ἔσφιγγεν κατὰ γαστέρος, ἐν δέ οἱ ἥτορ
πάλλετ’ ἀηθείῃ καὶ ἐπὶ χθόνα βούλεθ’ ἱκέσθαι·
δεινὰ δ’ ὑπεστενάχιζε φόβου κρυόεντος ἀνάγκῃ.
οὐρὴν πρῶτ’ ἐπλάσ’ ἐφ’ ὕδασιν ἠΰτε κώπην
σύρων, εὐχόμενος δὲ θεοῖς ἐπὶ γαῖαν ἱκέσθαι 75
ὕδασι πορφυρέοισιν ἐκλύζετο, πολλὰ δ’ ἐβώστρει·
καὶ τοῖον φάτο μῦθον ἀπὸ στόματός τ’ ἀγόρευσεν·
Οὐχ οὕτω νώτοισιν ἐβάστασε φόρτον ἔρωτος
ταῦρος ὅτ’ Εὐρώπην διὰ κύματος ἦγ’ ἐπὶ Κρήτην
ὡς μῦν ἁπλώσας ἐπινώτιον ἦγεν ἐς οἶκον 80
βάτραχος ὑψώσας ὠχρὸν δέμας ὕδατι λευκῷ.
Ὕδρος δ’ ἐξαπίνης ἀνεφαίνετο, πικρὸν ὅραμα

171