καὶ τὸν ψεύτην καὶ ἄδικον κακῶς τόν κατακρίνει. 665
υἱέ μου, τοὺς δουλεύοντας καὶ τοὺς οἰκιακούς σου
ἀγάπα τοὺς καὶ τίμα τοὺς, δίδε καὶ χάριζέ τοὺς·
εἰ δὲ χαρίζουν τίποτες, μηδὲν τοὺς τὸ κρατήσῃς
νὰ σὲ κρατοῦσιν εὔθυνόν ὅσοι καὶ ἂν τ' ἀκούσουν,
ἂν χρῄζῃς καὶ βοήθειαν πάντα νὰ σὲ βοηθοῦσιν, 670
ὅσον κι ἂν δύνωνται, υἱὲ, μὲ τὴν καλογνωμιὰν σου·
πάντα σὲ θέλει βοηθᾶ εἰς ὄφελον σου μέγα.
νὰ τοὺς εὑρῇς ὡς θησαυρὸν τοὺς στίχους μου, παιδίν μου,
ὁ κύριος φυλάττοι σε, νὰ ἔχῃς τὴν εὐχήν μου
Quamvis vix dubitari pοssit quin in hοc carmine interpolatorum manus late grassatae sint, tamen nunc non id mihi agendum sumpsi in editione principe, ut incertis periclitarer coniecturis genuinam quandam formam carminis eruere: hoc enim ut faciant hortor si qui post me in his carminibus restituendis versabuntur. maxima vero discrepantia codicum A et B cernitur inde a v. 513, unde breviori et (me indice) elegantiori exitu carmen concluditur in B quem infra posui.
ἂν σὲ λυπήσουν οἱ ἄνθρωποι, ἂν σὲ καταφθονήσουν,
αὐτίκα μὴ παροξυνθῇς μηδὲ κακοτροπήσῃς· 515
ὡς * ἐστερὸς καὶ φρόνιμος μᾶλλον ὑπόμενέ το.
κ' εἰπὲ πρὸς τὴν καρδίαν σου καὶ πρὸς τὸν λογισμόν σου
„ἐγὼ τόν θεὸν καταφρονῶ κ' ἐκεῖνον παρορίζω,
καὶ παρακούω τοὺς λόγους του κ' οὐ ποιῶ τό θέλημά του,
κ' ἐκεῖνος ἀναμένει με κι ἀνέχεταί με τόσον.“ 520
κι ἂν ἐλυπήθης τίποτα κι ἂν ἐκατεφρονήθης,
δέξου τὸ καὶ ὡς φρόνιμος κεῖνον μὴ ἀγανακτήσῃς.
ἤθελα κι ἄλλα περισσὰ νὰ σὲ γράψω παιδίν μου,
ἀλλ' ὁ καιρὸς οὐκ ἀπαιτεῖ, τὰ πράγματ' ἐμποδίζουν,
τὰ πλήθη δὲ τῶν συμφορῶν καὶ τῶν πολλῶν ὀδύνων 525
ἄπρακτον καὶ ἀνέργητον τόν λογισμόν μου ἐπῆραν,
