Τὴν ὀδύνη, ποῦ μᾶς τρώγει,
ἴσως γιάνῃ μ’ ὀμορφιὰ
τὸ κοινό μας μοιρολόγι
καὶ ἡ συντροφιά.
Ἄκου, μυῖα, νὰ σὲ ’πῶ,
δίχως μέλι μεῖνε.
Κ’ ἐγώ τ’ ἀγαπῶ,
μὰ δὲν εἶναι.
Μιὰ φορά, κάθε λουλοῦδι
μέλι μ’ ἔσταζ’ ἀττικό,
κ’ ἤτανε κάθε τραγοῦδι
ζάχαρι γλυκό.
Μὰ τὰ ἄνθη ὁ χειμὸς
βλέπεις τὰ σκορπίζει·
τ’ ᾄσματα ὁ καϋμὸς
τὰ πικρίζει!
Τώρα στὰ γλυκά μου χείλη
μέλι ναὕρῃς ἂν θαρρῇς,
μήτε μιὰ σταλίτσα, φίλη,
πίστευσε, θὰ ’βρῇς.
Μόνο στὴν καρδιὰ κρατῶ
’κόμα δὰ ’λιγάκι,
μἄγεινε κι’ αὐτό,
σὰν φαρμάκι!..—
