Τὰ βαρύγδουπα κωπί’ ἀστραπηβόλα
τ’ ἀγριεῦον κῦμα ῥυθμικῶς κροτοῦν·
τὰ φρουρὰ τῶν Ἱσαρίων τηλεβόλα
τῆς σουλτάνας τὸν ἀνάπλουν χαιρετοῦν.
Ἀλλὰ μόλις ἀνακάμπτουν πρὸς βορρᾶν—
τῶν στοιχείων ἡ δρυὰς θαρρεῖς ἐμάνη!
Πῶς θὰ διεκφύγῃ τώρα τὴν φθοράν,
ἂν δὲν φθάσ’ εἰς τὸ Μπαλτὰ-Λιμάνι;
Θάρρος! Μετὰ πάλην φοβεράν,
ὁ λιμὴν ἐφάνη!
Πρὶν εἰσπλεύσουν, λαῦρον ῥεῦμα τοὺς ἁρπάζει—
Ὠργισμέν’ ἡ λαῖλαψ ἐκ βορρᾶν φυσᾷ!
Βρέμ’ ἡ θάλασσα σφοδρῶς, σφοδρῶς παφλάζει,
ὡσεὶ δέσμιος Τυφῶν σφαδάζει καὶ λυσσᾷ.
Μεταξὺ στροβίλων Δαίμων νεμεσσῶν
τὴν ὁλκάδα μετ’ ἐπιμονῆς ἐπείγει—
“Ὅλον μου σᾶς δίδω, ναῦται, τὸν χρυσόν,
ἡ ζωή μ’ ἐντεῦθεν ἂν ἐκφύγῃ!..”
Σίφων τοὺς στροφοδινεῖ λυσσῶν—
Ἄβυσσος τοὺς πνίγει!..
Τίς θὰ τοὺς βραβεύσῃ νῦν τοὺς σκαπανεῖς;
Τοῦ Νεοχωρίου τὸν ναὸν καθεῖλον,
κ’ ἔρχοντ’ ἐκ τῆς ὄχθης τῆς ἀντικρυνῆς,
μὲ χρυσὸν ἑπτὰ φορτώματα καμήλων.
