Σελίδα:Athides Aurai Georgios Vizyinos.djvu/279

267

ΤΟ ΣΕΪΤΑΝ ΑΚΥΝΤΗΣΙ.

ΤΗι ΦΙΛΟΜΟΥΣΩι ΚΥΡΙΑι Ε. ΒΕΡΝΟΥΔΑΚΗ.

(Διηγησαμένῃ μοι τὴν παράδοσιν)

Ἐπ’ εὑώδους κλίνης, μαλθακῶν στρωμάτων,
κεῖται κόρη τοῦ σουλτάνου τρυφηλή.
Ὕπνος δὲν τῆς ἔρχετ’ ἐπὶ τῶν ὀμμάτων,
νωχελῶς ῥεμβάζει κι’ ὀνειροπολεῖ.
Μάτην τῶν εὐμόλπων χανεντίδων ἡ φωνή,
τῶν ὀργάνων ἡ βοὴ τὸν νοῦν μεθύσκει.
Μάτην τοὺς λευκοὺς τασοὺς περιδινεῖ
εἰς ῥυθμοὺς χορῶν ἡ ὀδαλίσκη.
Κρυφὴ θλίψις τὴν σουλτάναν τυραννεῖ,
τέρψιν δὲν εὑρίσκει.

Ἐστηρίχθ’ εἰς τὸν ἀκγῶνα τὸν μικρόν,
τὸ ῥεμβόν, τὸ μαῦρόν ὄμμα της ἀνοίγει·
κύκλῳ μὲ μειδίαμ’ ἀπαντᾷ πικρόν,
νεύει, κ’ ἡ βοὴ τῆς συναυλίας λήγει.
Χαίρων ὁ χορὸς τῶν δούλων διαβαίνει,
προσκυνεῖ ταχὺς καὶ φεύγει κατ’ εὐθύ.
Εἶν’ ἀργά, τὸ μισονύκτιον σημαίνει,
ὁ καθεὶς τὴν κλίνην του ποθεῖ.
Μόνον μία γραῖα παραμένει
μ’ ὄψιν ἐμβριθῆ.