Τώρα ἦλθεν ἡ στιγμή.
Ἔχεις πνεῦμα γιὰ προζύμι;
Ζύμωσέ μου τὸ ψωμί,
σὰν τὸν ἥλιο, σὰν τ’ ἀσῆμι.
Καὶ μὲ ζήλια καὶ στοργή,
στῆς καρδίας σου τ’ ἁρμάρι
σκέπασ’ το μὲ τὴν σιγή,
’ως ν’ ἀναίβῃ τὸ ζυμάρι.
Ἔπειτα στὴν πλασταριὰ
βάλ’ τὴν ἄπλαστη σοφία,
μιὰ μορφὴ μὲ μαστοριὰ
νὰ τῆς πλάσ’ ἡ φαντασία.
Καὶ κατόπι στὸ βαθύ,
στὸ θερμό της τὸ καμῖνι
φούρνισέ την, νὰ ’ψηθῇ
κ’ ἐλαφρὸ ψωμὶ νὰ γείνῃ.
Νὰ τὸ φᾶνε τὰ παιδιὰ
κ’ οἱ γερόντοι κι’ ὅποιος λάχῃ,
νὰ τοὺς κάτσῃ στὴν καρδιά,
κι’ ὄχι μόνο στὸ στομάχι.
