Ὁ γύψ τὰ νέφη κατοικεῖ, ἀλλ’ ὁ στρουθὸς τὸν πρίνον.
Ἀστερογείτονα ἡ δρῦς τὴν κεφαλὴν ἐγείρει,
ἀλλ’ ὅμως ὁ ἀμπελουργὸς τὸ κλῆμα περικείρει,
πρὶν ἢ τρυγήσῃ σταφυλὰς καὶ καρπωθῇ τὸν οἶνον.
Μὴ φέρου πρὸς τὸν ἥλιον ἐπὶ πτερῶν κηρίνων,
καὶ μὴ φυτρόνεις, ποιητά, ὅπου δὲν σ’ ἔχουν σπείρει.
Τὸ θράσος διαφθείρει σέ, τὴν Τέχνην παραφθείρει,
τὸ πᾶν ἐπιχειροῦν, τὸ πᾶν ἀσυντελὲς ἀφῆνον.
Καὶ πρὶν ἢ μάθῃς νὰ φορῇς τοῦ λόγου τὰς ἡνίας,
καὶ νά κινῆσ’ ἐλεύθερα, εἰς τύπους ἐζευγμένος,
τὸν δίφρον μετὰ χάριτος ὀχῶν τῆς διανοίας—
Μὴ παρακρούεις ἰταμῶς, ὡς πῶλος λελυμένος,
συγχέων τοὺς χρεμετισμοὺς μετὰ τῆς ἁρμονίας·
καὶ μὴ συνθέτεις, ὡς ἐγώ, σοννέτα—ἐσφαλμένως!
