Κι’ ἂν Ἀβδηρίτης, προσελθὼν πρὸς ἄλλους Ἀβδηρίτας,
ὀδύρηται, πῶς δὲν ἠχεῖ τῆς Μούσης τ’ ᾆσμα παρ’ ἡμῖν,
κι’ ἄκληρος δάφνης, ἐπαιτῇ τῶν Ζωϋλίσκων τὴν τιμήν,
προφέρων μάρτυρας σοφοὺς καὶ πράσσα κι’ ἀμανίτας,
Σύ, παρελθὼν μετὰ σιγῆς ἀτέχνους τεχνοκρίτας,
ἰδὲ τριγύρω σου μὴ ζῇ ἓν πλάσμ’ ἀκόμη πρὸς στιγμήν,
μὴ ψάλλ’ εἰσέτ’ ἡ ἀηδὼν καὶ τ’ ἄνθη πέμπουσιν ὀσμήν,
καὶ στρέφ’ ἡ ἅλμη κύματα κι’ ὁ οὐρανὸς πλανήτας.
Καὶ ψάλλε, ἄν τί ἔτι ζῇ, τὴν τέρψιν, τὸν κλαυθμόν του.
Ψάλλε πρὸς τ’ ᾆσμα τῶν πτηνῶν, τὸν θροῦν τῶν ἀνθηλίων,
καὶ ψάλλε πρὸς τὸν πάταγον, τὸν ῥόθον τῶν κυμάτων.
Πλήν, ἂν ἐξέλιπε ζωὴ ἀπὸ ξηρᾶς καί πόντου,
εἰς θρύμματ’ ἂν κατέρρευσαν αἱ τάξεις τῶν ἡλίων—
Καὶ τότε ψάλλε, θνήσκων σὺ ἐπὶ τῶν συντριμμάτων.
