Καὶ μὲ λέγει νὰ θαρρῶ,
πῶς στοῦ βίου τὸν χορὸ
μ’ ἔχει ’ταῖρι.
Κι’ ’ως στοῦ Χάρου τὸ χωριὸ
θὰ καταίβουμε τὰ δυό,
χέρι χέρι!
Καὶ πιστεύοντας αὐτά,
τὰ τρελὰ καὶ τὰ κουτά,
’γάλι ’γάλι,
σοῦ παθαίνω δι’ αὐτὴ
μιὰν ἀγάπη δυνατὴ
καὶ μεγάλη!
Μά, σὰν ’πῆρ’ ἡ φλόγα ’μπρός,
κ’ ἐκατάλαβα γαμβρὸς
τί σημαίνει—
Ἔχ’ ἀλλάξ’ αὐτὴ πολύ:
Εἶναι κόττα τὸ πουλί,
’φτερωμένη!
Τώρα – Δὲν ἀκοῦς, αὐτέ;—
Μὲσ’ στοὺς ἄλλους ντεκολτὲ
σοῦ κορδόνει.
Τώρα, ’γείνηκε κυρά!
Καὶ φορεῖ καὶ μιὰ νουρά,
σὰν παγῶνι!
