Στὰ στήθ’ ἡ θλίψη σιγηλὰ
χαλνᾷ καὶ προοδεύει·
τ’ ἀχεῖλι δείχνει πῶς γελᾷ—
Κανείς δὲν ὑποπτεύει
τὸν χαλασμὸ ποῦ κάνει!
Οὐράνιον κῆπο στὴν καρδιὰ
ὁ Πλάστης μ’ εἶχε θέσει·
κ’ ἐφύτεψε μιὰ λουλουδιὰ
στοῦ κήπου του τὴν μέση,
καθώς τοῦ ’καλοφάνη.
Τῆς ἔδωκ’ ἀντηλιὰ κρυφή,
κρυφὴ δροσιὰ καὶ χάρη·
κ’ ἀπόλυκ’ ἄνθη στὴν κορφή,
στὸ κάθε της βλαστάρι
θαυματουργὰ λουλούδια.
Τὰ βάλλουν νιοὶ καὶ σωφρονοῦν,
κοπέλαις κι’ ὀμορφαίνουν·
