Ἐγνώριζ’ ἄλλοτε μιὰ Χριστιανή,
ἀπ’ ὅλους μας πλειότερο θλιμμένη.
Ἂν ἤξευρε τίνος καρδιὰ πονεῖ,
θὰ ἐπετοῦσε νὰ μοῦ γένῃ
παρηγορία γλυκερή.
Αὐτή, τὴν θλίψην, ὅπου πλημμυρεῖ
εἰς τῆς καρδίας μου τὰ βάθη,
αὐτή, ’μποροῦσε νὰ τὴν μάθῃ.
Μά, ’μίσεψε σὲ χώρα μακρυά,
ποῦ εἴδηση δὲν εἰμπορεῖ νὰ φθάσῃ!
Ἄχ! μοῦ ἀπέθαν’ ἡ καλὴ γρῃά,
καὶ μοῦ τὴν ἔχουνε σκεπάσει
μέσα στὴν γῆ τὴν παγερή!
Γι’ αὐτὸ τὴν θλίψην, ὅπου πλημμυρεῖ
εἰς τῆς καρδίας μου τὰ βάθη,
κανείς, κανεὶς δὲν θὰ τὴν μάθῃ!
