Καὶ βάζοντας τὰ δάχτυλα στὸ σελάχι του, τράβηξε ἀπὸ μέσα ἕνα φύλλο χαρτὶ μὲ τυπωμένα γράμματα μαῦρα καὶ κόκκινα.
Ἦταν ἕνα φύλλο ἀπὸ τὰ ἱερὰ βιβλία τῆς ἐκκλησίας.
«Ἱλάσθητί μου τῶν ἁμαρτιῶν..» διάβασε ὁ Δῆμος. Τὸ φύλλο εἶχε καὶ σταλάματα κεριῶν ἀπὸ ἑσπερινὸ ἢ ἀγρυπνία. Ποιὸς ξέρει ποῦ τὸ εἶχε βρεῖ ὁ Λάμπρος καὶ τὸ μάζεψε. Ἀπ’ αὐτὸ κοίταζε ὁ καημένος νὰ μάθη γράμματα, μοναχός του!
Τάχα τόσοι παλιοὶ παππούληδες καὶ προσπάπποι μας δὲν ἔμαθαν νὰ διαβάζουν ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο;
«Νὰ τὸ ἄλφα!» εἶπε ὁ Λάμπρος, κι ἔδειξε μὲ τὸ δάχτυλό του στὸ φύλλο ἕνα ἄλφα κεφαλαῖο.
—«Ἂ μπράβο! Τώρα νὰ μᾶς δείξης καὶ τὸ βῆτα».
—«Ἂμ ἂν ἤξερα τὸ βῆτα!» εἶπε ὁ Λάμπρος. Τότε τοῦ εἶπαν νὰ καθίση καὶ νὰ βλέπη τί τοῦ δείχνουν στὸ χαρτί, κι ὅ τι λένε, νὰ λέη κι αὐτός.
Ὁ Λάμπρος φράπ! κάθισε σταυροπόδι μὲ μοναδικὴ εὐκολία. Ἐκεῖ ἄρχισε τὸ μάθημα.
«Τοῦτο εἶναι τὸ μικρὸ ἄλφα. Τοῦτο εἶναι τὸ βῆτα...... τοῦτο εἶναι τὸ ἔψιλο...... δδδδ...... μμμμμμμμμ.... δε..ο...με...θα.... σου».
Ἔτσι ἔγινε τὸ πρῶτο μάθημα. Ὁ Λάμπρος κοίταζε νὰ τ’ ἁρπάξη ὅλα τὰ γράμματα ἐκείνη τὴν ὥρα.
Ὄχι λοιπόν, δὲν ἦταν ἀγρίμι. Ἂν φάνηκε ἔτσι τὴν πρώτη φορὰ στὴν καλύβα, ἦταν ἀπὸ τὴ στενοχώρια του, ποὺ εἶδε παιδιὰ τοῦ σχολείου.
Μῆνες τώρα ἔχει τὰ γράμματα κρυφὸ καημό. Ἄκουσε
