18. Συγκοινωνία μὲ κατοικημένους τόπους.
Καὶ τώρα ἔπρεπε νὰ γίνουν οἱ συγκοινωνίες μὲ τοὺς κατοικημένους τόπους γύρω.
Καθὼς ἕνας ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήση μοναχός, ἔτσι κι ἡ κοινότητα δὲν μπορεῖ νὰ ζήση μόνη της. Χρειάζεται μιὰ ἄλλη, γιὰ νὰ πουλῆ σ’ αὐτὴν ἢ ν’ ἀγοράζη ἀπ’ αὐτή.
Νὰ πουλήση ἡ δική μας δὲν ἔχει, γιατὶ δὲ βγάζει τίποτα.
Πρέπει ὅμως ν’ ἀγοράζη, γιατὶ τῆς λείπουν τρόφιμα.
Σήμερα σηκώθηκαν δέκα παιδιὰ νὰ πᾶνε στὸ Μικρὸ χωριὸ ν’ ἀγοράσουν κότες, αὐγὰ καὶ κρεμμύδια. Ἀφοῦ ρώτησαν πρῶτα ποῦ πέφτει, μὴν τύχη καὶ πάρουν ἄλλο δρόμο, ξεκίνησαν.
Σὲ μισὴ ὥρα βρῆκαν μιὰ χωριάτισσα φορτωμένη ξύλα.
«Ποῦ πέφτει, κυρά, τὸ Μικρὸ χωριό;»
—«Ἀπὸ δῶ τραβᾶτε, ὅλο ἴσα».
—«Κι ὕστερα;»
—«Ὕστερα θὰ βγῆτε στὴν ξέρα, καὶ θὰ βρῆτε τὸ δρόμο ποὺ πάει τὸν κατήφορο· ἀπὸ κεῖ πάρα κάτω, ποὺ χωρίζει ὁ δρόμος, θὰ πᾶτε δεξιά».
Τοῦτος εἶναι ὁ πρῶτος μακρὺς δρόμος ποὺ θὰ κάμουν. Τ’ αὐτιά τους τὰ εἶχαν τέσσερα. Ἔτσι τοὺς εἶπε ὁ Ἀντρέας: «Ἕνας λόγος «ἴσια» ἢ «δεξιὰ» ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὸν ὀδοιπόρο. Τὸ μάτι του πρέπει νὰ σημαδεύη καλὰ τοὺς τόπους ποὺ περνᾶ, γιὰ νὰ μὴ χαθῆ».
Τὰ δέκα παιδιὰ βρῆκαν ὅ τι τοὺς εἶπε ἡ χωριάτισσα.
