Σελίδα:Τα ψηλά βουνά, 1918.djvu/11

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
9

Πώπω πώπω σὲ μιὰ ρόγα
φαγοπότι καὶ φωνή!
τὴν ἀφῆκαν ἀδειανή...
 τσίρι-τίρι, τσιριτρό,
 τσιριτρί,
 τσιριτρό.

Καὶ μεθύσαν, κι ὅλη μέρα
πᾶνε δῶθε πᾶνε πέρα
τραγουδώντας στὸν ἀέρα
 τσίρι-τίρι, τσιριτρό,
 τσιριτρί,
 τσιριτρό...




Μονάχα ὁ Φουντούλης δὲ μιλεῖ· ἔμεινε τελευταῖος. Ὁ καημένος, ὁ παχύς, ὁ στρογγυλός, ὁ μικρὸς Φουντούλης! Τὸ μουλάρι του εἶναι πολὺ ὀκνό· δὲν ἀκούει ἀπὸ φωνὴ κι ἀπὸ χτύπημα. Γιατί τὸν ἐφόρτωσαν σ’ αὐτὸ τὸ ζῶο; Γιὰ νὰ μὴν κυλήση;

Ὁ Φουντούλης ἀγωνίζεται νὰ τὸ φέρη μπροστά, μὰ κεῖνο μένει τελευταῖο. Στὸ τέλος ὁ Φουντούλης ἀρχίζει νὰ φοβᾶται πὼς τὸ ζῶο του δὲν εἶναι μουλάρι. Τὸ κοιτάζει καλὰ στ’ αὐτιά. «Μήπως κατὰ λάθος, συλλογίζεται, μοῦ ἔδωσαν κανένα γάιδαρο;»

Μὰ κι οἱ ἄλλοι δὲν τὸν ἀφήνουν ἥσυχο, καὶ στὸ τέλος θὰ τὸν κάμουν νὰ τὸ πιστέψη.

«Τὸ ἄτι σου, Φουντούλη, ἔχει μεγάλα αὐτιά!»

—«Περίμενε, Φουντούλη, καὶ θ’ ἀκούσεις καὶ τὴ φωνή του!»