Ἡ λύπη καὶ ἡ ἀγανάκτησις τοῦ ἀρχιφλάρου ὑπῆρξε τοσαύτη, ὥστε ἐθεώρησε πρέπον νὰ μὲ καταγγείλῃ εἰς τὸν πρέσβυν του ἐπὶ προσηλυτισμῷ.
Ὁ καλλωπισμὸς τῆς φωλεᾶς της περιώρισε κατά τι τὸ ἀδιάλειπτον ἐκτὸς αὐτῆς πτερύγισμα τῆς Χριστίνας. Τὴν οἰκοκυρικὴν ταύτην διάθεσιν ἐπροσπάθουν νὰ ἐνθαρρύνω, προσφέρων εἰς αὐτὴν πᾶν ὅ,τι ἐνόμιζα ὅτι δύναται νὰ τὴν διασκεδάσῃ: γάστρας καμελιῶν, συλλογὴν γραμματοσήμων, πιάνο χωρὶς οὐράν, στερεοσκόπιον, διδάσκαλον φωνητικῆς μουσικῆς καὶ γάτον τῆς Ἀγκύρας. Ταῦτα ἐδέχετο μὲ πολλὴν εὐγνωμοσύνην καὶ ἐφαίνετο ἐπί τινα καιρὸν ἐνθουσιασμένη. Ἡμέραν ὅμως τινά, ἀφοῦ ἠρώτησε τὴν τιμὴν τῶν ἀργυρῶν σκευῶν διὰ τὸ τζάϊ, τὰ ὁποῖα τῆς εἶχα προσφέρει διὰ τὴν ἑορτήν της, ἀνέκραξε μετὰ τίνος μελαγχολίας.
«Κρῖμα τὰ τόσα χρήματα. Μὲ αὐτὰς τὰς ἐξακοσίας δραχμὰς θὰ ἔκαμνα ἕνα φόρεμα ἀπὸ βελοῦδον.»
«Κᾶμε», ἀπεκρίθην, «καὶ τὸ φόρεμα.»
Ἐπήδησεν ἀπὸ τὴν χαράν της, μὲ ἠσπάσθη καὶ εἰς τὰς δυὸ παρειὰς καὶ ἔτρεξε νὰ τὸ παραγγείλῃ. Ἡ μανία της διὰ τὰ στολίδια ἐφαίνετο ἀνεπίδεκτος θεραπείας, ἀλλ’ εὐτυχῶς δὲν μ’ ἔλειπαν τὰ μέσα νὰ τὴν εὐχαριστήσω. Δίκαιον ὅμως ἐνόμισα νὰ μεταχειρισθῶ αὐτὴν πρὸς αὔξησιν τῶν ἰδικῶν μου ἀπολαύσεων. Πρὸς τοῦτο τὴν ἐνέγραψα συνδρομήτριαν εἰς τὴν Chrοnique Elegante καὶ τὴν Vie Pαrisienne, ἐκ τῶν ὁποίων δὲν ἐβράδυνε νὰ διδαχθῇ, ὅτι ἡ ἀληθὴς πολυτέλεια τῆς καθημερινῆς ἐνδυμασίας δὲν συνίσταται εἰς τὸ νὰ σκεπάζῃ, ὡς αἱ Συριαναὶ ἀρχόντισσαι, μὲ ἀτλάζι καὶ μουαρὲν βαμβακερὰς καμιζόλας καὶ τσίτινα μεσοφόρια, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον εἰς τὸ νὰ κρύπτῃ ὑπὸ ἁπλούστερον ὕφασμα ἑκατοντάφραγκα ὑποκάμισα, μεταξίνους περικνημίδας, κεντήματα καὶ δαντέλλας. Οὕτω στολισμένη, ἐντὸς τοῦ χρυσοποικίλτου αὐτῆς κοιτῶνος, τοῦ ὁποίου πᾶν κόσμημα καὶ πᾶσα ὑφάσματος πτυχὴ εἶχε διατεθῇ ὑπὸ ἐμπείρου τεχνίτου συμφώνως πρὸς τὸν προορισμόν της, ἐνῷ ἐκάπνιζεν ἡ ἀλόη ἐντὸς χρυσοῦ θυμιατηρίου, καὶ ἔχυνε τὸ σαπφείριον αὐτῆς φῶς ἡ κυανὴ κανδήλα, ὡμοίαζεν ἡ Χριστίνα εἴδωλον ἐντὸς ναοῦ. Οὐδὲ περιωρίσθην ἐπὶ πολὺ εἰς μόνον τὸν γαλάζιον φωτισμόν, ἀλλ’ ὡς ὁ Δαρβίνος ἐπὶ τῆς βλαστήσεως τῶν φυτῶν, οὕτως ἠθέλησα
