τὴν τροφὴν καὶ νομίζων ὅτι δύναται ἐπ’ ἄπειρον νὰ ζήσῃ ὡς οἱ τέττιγες διὰ δρόσου καὶ ἀσμάτων. Ἀλλ’ ἅμα ἀνδρωθῇ, καθίσταται ἀχόρταγον θηρίον, ἀπαιτοῦν, κατὰ τὸν ἑβραϊκὸν νόµον, ἀσπασμὸν ἀντὶ ἀσπασμοῦ. Τοιαύτης ὅμως ἀνταποδόσεως ἀδύνατον ἧτο νὰ τύχῃ ὁ δύσερως Ἑρμογλύφος παρ’ ἐρωμένης ἐκ μαρμάρου, οὐδ’ ἤθελε νὰ ζητήσῃ παρ’ ἄλλης, καθ’ ὅτι πᾶσαι αἱ γυναῖκες ἐφαίνοντο ἤδη αὐτῷ βέβηλοι γελοιογραφίαι τοῦ θείου πρωτοτύπου. Τὰς ἡμέρας αὐτοῦ πάσας καὶ τὰς νύκτας διήνυεν ὁ δυστυχὴς πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ εἰδώλου τοῦ ὁτὲ μὲν τῆν καλλονὴν θαυμάζων, ὁτὲ δὲ τὴν ἀναλγησίαν καταρώμενος καὶ ἐνίοτε λαμβάνων ῥόπαλον ἀνὰ χεῖρας, ἵνα συντρίψῃ τὴν συντρίψασαν τὴν καρδίαν του. Ἀλλ’ ἐνῷ ἡ ὑπὸ τοῦ ὀρεστείου μήλου ἀναφθεῖσα πυρκαϊὰ ἐθέριζε τὰ σπλάνχνα τοῦ ἀθλίου, ὁ χυμὸς τοῦ ἑτέρου, δι’ οὗ εἶχε τὸ μάρμαρον ποτισθῇ, ἐθαυματούργει κἀκεῖνος καὶ ἐμάλασσε τὸν λίθον. Πρωίαν δέ τινα, ἑνῷ ὁ ἑτοιμοθάνατος ἤδη τεχνίτης ἀπεχαιρέτα δι’ ἐσχάτου βλέμματος τὴν θεάν, τὸ θαῦμα συνετελέσθη, τὸ μάρμαρον ἐκινήθη, κατέβη ἐκ τοῦ βάθρου ἡ Ἀφροδίτη καὶ ἀναρτήσασα εἰς τὸν τράχηλον τοῦ γλύπτου περιδέραιον λευκῶν βραχιόνων ἐψιθύρισεν εἰς τὸ ὠτίον του: «Ζῆσε, Πυγμαλίων!»
Τοὺς ἀπαύστως παραπονουμένους διὰ τὰ καύματα τοῦ Ἰουλίου, τὸν κονιορτόν, τὸν Δήμαρχον, τὴν λειψυδρίαν καὶ ῥυπαρότητα τῶν δρόμων Ἀθηναίους συμβουλεύομεν ν’ ἀποδημήσωσιν ἐπὶ ἕνα μῆνα, οὐχὶ Ἰούλιον ἀλλὰ καὶ Ἀπρίλιον, εἰς Κάϊρον τῆς Αἰγύπτου. Ἐκεῖ θέλουσι μάθῃ οἱ μεμψίμοιροι οὗτοι πῶς τὰ αὐγὰ ἐκθετόμενα εἰς τὸ παράθυρον ψήνονται εἰς τὸ διάστημα τῆς ἀπαγγελίας ἑνὸς «Πάτερ Ἡμῶν», καὶ σκληρύνονται ἂν τύχη βραδύγλωσσος ὁ ἀπαγγέλλων· ἐκεῖ θὰ ἴδωσιν οἰκίας, πνέοντος τοῦ λιβός, δένδρα, ὀχήματα, διαβάτας, ὄνους καὶ καμήλους, ἐξαφανιζόμενα εἰς πυκνὸν νέφος μαύρου ὡς τὴν πίσσαν κονιορτοῦ, οὐχ μεταφορικῶς, ὡς ὁ ἀθηναϊκός, ἀποτυφλοῦντος, ἂλλὰ πράγματι μεταβάλλοντος εἰς τυφλούς, ὀφθαλμιῶντας ἢ μονοφθάλμους τὸ ἓν τέταρτον τοὐλάχι-
