μα, λέγοντες ὅτι συγκομίζεται, παραδίδεται, εἶναι ἕτοιμος. Ἀλλὰ καθὼς ἐνόησεν ὅτι ἐπὶ μακρότερον χρόνον παρατείνεται τὸ πρᾶγμα καὶ πλησιάζει ἡ ἡμέρα, καθ’ ἣν ἔπρεπε νὰ μετρήσῃ τὸν σῖτον εἰς τοὺς στρατιώτας, συγκαλέσας τοὺς ἄρχοντας αὐτῶν, ὧν πολλοὺς εἶχεν ἐν τῷ στρατοπέδῳ, ἐν οἷς τὸν Διβιτιακὸν καὶ τὸν Λίσκον, ὅστις προΐστατο τῆς ἀνωτάτης ἀρχῆς, (ὃν οἱ Αἴδουοι Βεργόβρετον καλοῦσι), ἐκλεγόμενος κατ’ ἔτος καὶ ἔχων ἐπὶ τῶν ἑαυτοῦ ἐξουσίαν ζωῆς καὶ θανάτου, βαρέως κατηγορεῖ αὐτοὺς, διότι, ἐν ᾧ οὔτε νὰ ἀγοράσῃ οὔτε νὰ λάβῃ σῖτον ἐκ τῶν ἀγρῶν δύναται, δὲν ἀνακουφίζεται ὑπ’ αὐτῶν ἐν οὕτως ἀναγκαίῳ χρόνῳ, τῶν ἐχθρῶν ὄντων οὕτω πλησίον· καὶ μάλιστα, ἐν ᾧ ὑπὸ τῶν δεήσεως αὐτῶν κατὰ μέγα μέρος παρακινηθεὶς ἀνέλαβε τὸν πόλεμον, καὶ πολλῷ βαρύτερον αἰτιᾶται αὐτοὺς, διότι ἐγκατελείφθη ὑπ’ αὐτῶν.
17. Τότε τέλος ὁ Λίσκος ὑπὸ τοῦ λόγου τοῦ Καίσαρος πεισθεὶς ἀποκαλύπτει ὅ,τι πρότερον εἶχε σιωπήσῃ: «Ὅτι ὑπάρχουσι τινες, ὧν τὸ ἀξίωμα παρὰ τῷ πλήθει μέγιστον ἰσχύει, οἵτινες ἰδιῶται ὄντες πλεῖον δύνανται ἢ αὐτοὶ οἱ ἄρχοντες. Οὗτοι διὰ στασιαστικῶν καὶ πονηρῶν λόγων ἀποτρέπουσι τὸ πλῆθος νὰ συγκομίσωσι τὸν σῖτον, τὸν ὁποῖον ὀφείλουσι νὰ παράσχωσι, (λέγοντες ὅτι) ἐὰν ἤδη δὲν δύνανται νὰ καταλάβωσι τὴν ἡγεμονίαν τῆς Γαλατίας, πρέπει νὰ προτιμῶσι τὴν ἀρχὴν τῶν Γαλατῶν τῆς τῶν Ῥωμαίων, μηδὲ νὰ ἀμφιβάλλωσιν, ὅτι, ἐὰν νικήσωσι τοὺς Ἑλουητίους οἱ Ῥωμαῖοι, θὰ ἀφαρπάσωσι τὴν ἐλευθερίαν ἀπὸ τῶν Αἰδαίων ἅμα μετὰ τῆς λοιπῆς Γαλατίας. Ὑπὸ τῶν αὐτῶν ἀναγγέλλονται εἰς τοὺς ἐχθροὺς τὰ ἡμέτερα σχέδια καὶ ὅσα πράττονται ἐν τῷ στρατοπέδῳ· διότι δὲν δύνανται νὰ περιορίσωσιν αὐτούς. Καὶ μάλιστα, ἐπειδὴ ἀναγκασθεὶς ἀνήγγειλε τὸ κατεπεῖγον τοῦτο πρᾶγμα εἰς τὸν Καίσαρα, γινώσκει μετὰ πόσου κινδύνου ἔπραξε τοῦτο, καὶ διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν, ἐφ’ ὅσον ἐδυνήθη, ἐσιώπησε.
18. Ὁ Καῖσαρ ἠσθάνετο ὅτι διὰ τούτου τοῦ λόγου τοῦ
