Δὲν εἶχε παύσει, καὶ, ἐπʾ ἀσπίδος
ὁ ἥρως Μέδων ἀνορθωθείς,
ὅπως ἐγείρετʾ ἐκ τῆς παγίδος
ὀρνέων ἄναξ ἀπολυθείς,
εἶπεν. «Ὁ γέρων δὲν εἶνʾ αἰσχύνη
ἀντὶ τῶν νέων αἷμα νὰ χύνῃ;
Ὁποία δόξα θὰ περιβάλῃ,
τίς ὑπολήπτεται τὸν υἱόν,
ὃς ἀντὶ ξίφους, δειλός, προβάλλει
στῆθος γεννήτορας πολιόν;
«Ζητοῦν σωτῆρά των αἱ Ἀθῆναι
τὴν ἐστεμμένην των κεφαλήν·
ὁ Μέδων σπλάγχνον σου μὴ δὲν ἦναι;
Ψυχήν ὁ Μέδων ἔχει δειλήν;
Αὐτὸν ἡ χείρ σου πρὶν ἢ νυκτώσῃ
διάδοχόν σου ἂς ἀνυψώσῃ.
Ἐγὼ δέ, πίπτων πρὸ τοῦ πατρός μου
νόμιμος ἄναξ τῶν Ἀθηνῶν,
διὰ τοῦ ῥέοντος αἵματός μου
ἐξιλεόνω τὸν οὐρανόν.»
