—Ἀλλὰ τὸ πρότερον θάρρος, Μοῦσα,
ὁποῖος δαίμων καταπτοεῖ;
Τὸ μέγα πλῆθος; Ἡ ἀντηχοῦσα
τῶν πολεμίων μακρὰ βοή;
—Δὲν τρέμει ἔνθους φιλοπατρία
ἄπειρα πλήθη, ξίφη μυρία.
Ἀλλὰ τὰ πάντα πρὸ τοῦ μοιραίου
πρέπει νὰ κλίνωσι τὴν ὀφρύν,
κʾ εἰς τοῦτο κλίνουν τοῦ Ἀθηναίου
καὶ οἱ βραχίονες καὶ ἡ φρήν.
Ναὸς ἀρχαῖος βραχώδη τόπον
τῆς Ἀκροπόλεως στεφανοῖ,
ὃν ἀφιέρου σέβας ἀνθρώπων
εἰς Ἐρεχθέα τὸν γηγενῆ.
Ἐδὼ διΐπτωτον τῆς Παλλάδος
μένει τὸ ἄγαλμα. Καὶ ὁ κλάδος
τῆς βλαστησάσης θείας ἐλαίας
σφριγῶν ἐκτείνεται καὶ χλωρός,
ἀφότου κτύπημα ῥωμαλέας
τὸν ἐγκατέσπειρʾ ἐδὼ χειρός.
