Ἐγεννήθη περὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ ΙΕ΄. αἰῶνος ἐν Τραπεζοῦντι, καὶ ἐκπαιδευθεὶς εἰς τὰ σχολεῖα τῆς πατρίδος του καὶ τοῦ Βυζαντίου κατέγινεν ἰδίως εἰς φιλοσοφικὰς μελέτας, ἐπονομασθεὶς διὰ τοῦτο καὶ φιλόσοφος. Παρευρέθη εἰς τὴν ἐν Φλωρεντίᾳ σύνοδον ὡς καὶ εἰς τὴν ὕστερον ἐν Ἁγίᾳ Σοφίᾳ συγκροτηθεῖσαν, ἀναδειχθεὶς ἐν ἀμφοτέραις εἷς τῶν ἐπισημοτέρων προμάχων τῆς ὀρθοδοξίας. Μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐλθὼν εἰς τὴν πατρίδα του ἐδεξιώθη ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Δαυΐδ τοῦ Κομνηνοῦ, ὑφ᾿ οὗ καὶ ἐτιμήθη τῷ ἀξιώματι τοῦ πρωτοβεστιαρίου. Κατὰ Δωρόθεον τὸν Μονεμβασίας[1] ὁ Ἀμιρούτζης ἀγνωμονῶν τῷ εὐεργέτῃ ἐγένετο αἴτιος τῆς τε ὑποδουλώσεως τῆς πατρίδος του καὶ τῆς καταστροφῆς τῶν ἐν αὐτῇ βασιλευόντων Κομνηνῶν· μετὰ τὴν ὑπὸ Μωάμεθ Β΄. κατάλυσιν τῆς ἐν Τραπεζοῦντι αὐτοκρατορίας (1461) ὁ Γεώργιος αἰχμαλωτισθείς μετὰ τοῦ μεγάλου μετάζοντος Ἀλταμουρίου καὶ ἄλλων ἤχθη εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ ὁμολογήσας μετὰ τῶν τέκνων τὸν μωαμεθανισμόν, εἰς ἀντάλλαγμα τῆς ἐξωμοσίας, ἐτιμήθη μεγάλως ὑπὸ τοῦ σουλτάνου. Ἀπεβίωσε τῷ 1475.
Κατὰ τὸν αὐτὸν Δωρόθεον ὁ Ἀμιρούτζης ἦτο ἐγγονὸς τοῦ Ἰάγαρη ἐκ θυγατρὸς καὶ πρωτεξάδελφος τοῦ Μαχμούτ πασᾶ, πεπονηρευμένος, εὔμορφος, ἐπιτήδειος, ὑψηλὸς, καὶ εἰς τὸ δοξάρι θαυμαστός[2].
—Περὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συμβεβηκότων πρὸς τὸν ἡγεμόνα Ναυπλίου.
Δημήτριον.
—Διάλογος περὶ τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως μετὰ τοῦ βασιλέως τῶν Τούρκων.
—Περὶ πολιορκίας καὶ ἁλώσεως Τραπεζοῦντος ἐπιστολὴ πρὸς τὸν καρδινάλιον Βησσαρίωνα. (ἐδημοσιεύθη εἰς Boissonade Anecdota Græca tom, V.
sel. 389-401).
Ὁ υἱὸς τοῦ Ἀμιρούτζη ἐξωμόσας ἐλήφθη ἐν τῇ ἀκολουθίᾳ τοῦ σουλτάνου, παρὰ τῷ ὁποίῳ μεγάλως ἴσχυεν. Η Πατριαρχικὴ ἱστορία[2] λέγει περὶ αὐτοῦ τὰ ἑξῆς: «λογιώτατος καὶ σοφώτατος εἰς
- ↑ Χρονογράφος, σελ. 409-10, ἐκδ. Βενετίας 1681.
- ↑ 2,0 2,1 Allatii de consensu, σελ. 379–Biographie Genérale tom. 20, σελ. 126
bricii, Bibliotheca Græca tom. V1, σελ. 118-20. Sax, ânomasticon Litterarium–Miller Catalogue des Manuscrits Grecs de l'Escuriel, σελ. 342, 343, 448. Μ. Παρανίκα, Σχεδίασμα, σελ. 15.
