Ἀμέσως τὴν ἐπαύριον ὁ ἀββᾶς Κοραντὲν ἐξεκίνησε διὰ ν’ ἀγοράσῃ τὸν κώδωνα. Ἔπρεπε νὰ ὁδοιπορήσῃ πεζῇ ἐπὶ δύο ὥρας μέχρι τῆς κωμοπόλεως Ροζύ-λέ-Ρόζ, ὁπόθεν διήρχετο τὸ λεωφορεῖον τὸ μεταβαῖνον εἰς τὴν πόλιν Πόν-λ’ Ἀρσεβέκ, πρωτεύουσαν τῆς ἐπαρχίας.
Ὁ ἀγαθὸς ἱερεὺς μὲ τὴν φαντασίαν γεμάτην ἤδη ἀπὸ τοὺς μέλλοντας φαιδροὺς ἤχους τοῦ κώδωνος, ἐβάδιζε κατευχαριστημένος, δοξάζων τὸν Θεόν, ὅπως ὁ ἅγιος Φραγκῖσκος, διὰ τὴν ὡραιότητα τῆς πλάσεως.
Ὅτε ἐπλησίαζεν εἰς Ροζύ-λέ-Ρόζ, εἶδε παρὰ τὴν ὁδὸν ἅμαξαν θιάσου σχοινοβατῶν ἀπεζευγμένην. Ὄχι μακρὰν τῆς ἁμάξης γηραιὸς ἵππος ἔκειτο κατὰ γῆς κατακεκλιμένος εἰς τὸ ἔν πλευρόν, μὲ τοὺς τέσσαρας πόδας τεταμένους καὶ ἀκινήτους, μὲ τὰς πλευρὰς καὶ τὰ αἰχμηρὰ ὀστᾶ τῶν νώτων σχεδὸν διαπερῶντα τὸ τετριμμένον δέρμα, μὲ τοὺς μυκτῆρας αἱματωμένους, μὲ τὴν κεφαλὴν ἀδρανοῦσαν καὶ τὰ ὄμματα λευκὰ καὶ ἀπλανῆ.
Εἷς γέρων καὶ μία γραῖα φέροντες ἀλλόκοτα ράκη καὶ περικνημῖδας πλεκτὰς ἐμβαλωμένας βαμβακερὰς ροδίνου χρώματος ἐκάθηντο παρὰ τὴν τάφρον τῆς ὁδοῦ θρηνοῦντες τὸν νεκρὸν ἵππον.
Κοράσιον δεκαοκταετὲς προέκυψεν ἐκ τῆς τάφρου καὶ ἔδραμε πρὸς τὸν ἀββᾶν λέγων:
— Κάμετε, ἐλεημοσύνην, ἅγιε ἐφημέριε! ἐλεημοσύνην, σᾶς παρακαλῶ!
Ὁ ἀββᾶς βραδύνας τὸ βῆμα, καὶ ἐξαγαγὼν τὸ βαλλάντιόν του εἶχεν ἤδη ἀνασύρη ἐξ αὐτοῦ ἓν νόμισμα δέκα λεπτῶν· ἀλλ’ ἀντικρύσας τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ κορασίου, ἐσταμάτησε καὶ ἤρχισε νὰ τὸ ἐρωτᾷ.
— Ὁ ἀδελφός μου, εἶπεν ἡ μικρά, εἶναι εἰς τὴν φυλακήν, διότι τὸν κατηγοροῦν ὅτι ἔκλεψε μίαν ὄρνιθα· αὐτὸς μᾶς τρέφει καὶ εἴμεθα νηστικοὶ τώρα δύο ἡμέρας.
Ὁ ἀββᾶς ἐπανέθεσε τὸ χάλκινον νόμισμα εἰς τὸ βαλλάντιον καὶ ἀνέσυρεν ἓν ἄλλο ἀργυροῦν.
— Ἐγώ, ἐξηκολούθησεν ἡ μικρά, ξεύρω νὰ κάμνω παιγνίδια καὶ ἡ μητέρα ξεύρει νὰ λέγῃ τὴν τύχην· ἀλλὰ δὲν μᾶς ἀφίνουν νὰ δουλεύσωμεν εἰς τὰς πόλεις καὶ εἰς τὰ χωρία, διότι εἴμεθα
