ΧΡΗΣΤΙΝΑ. — Μάλιστα, Κυρία.
ΙΟΥΛΙΑ. — Νὰ κυττάζῃς πάντα νὰ μὴ τοῦ λείπῃ τίποτα. Ἕνα καλὸ φαεῖ, μιὰ καλὴ φωτιά. Νὰ τὰ βρίσκῃ ὅλα ἕτοιμα. Τὸ τραπέζι, τὸ κρεββάτι του, τὸ γραφεῖό του. Νὰ τὸν προσέχῃς νὰ μὴ βγαίνῃ χωρὶς παλτό, ὅταν κάνῃ κρύο. Ἰδίως τὰ βράδυα ποῦ εἶναι ὑγρασία. Καὶ νὰ μὴν τὸν δυσαρεστῇς σὲ τίποτε. Ἴσως ἡ μοναξιά του νὰ τὸν κάνῃ ὀλίγο παράξενο. Σὺ νὰ κάνῃς ὑπομονή. Πάντα ὑπομονή. (Μὲ πολλὴν συγκίνησιν). Ἄχ, καλὴ μου γυναῖκα! Νὰ τὸν ἀγαπᾷς τὸν Κύριό σου, νὰ τὸν ἀγαπᾷς πολύ!
ΧΡΗΣΤΙΝΑ. — Τὸν ἀγαπῶ, καλή μου Κυρία, καὶ κάνω ὅ,τι δύναμαι γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστῶ. Μὰ εἶμαι πάντα μιὰ πτωχὴ ὑπηρέτρια. (Ἐπανέρχεται ὁ Φίλιππος καὶ ἡ Χρηστίνα ἀποχωρεῖ).
ΦΙΛΙΠΠΟΣ (Φαιδρῶς). — Κυρία Ἰουλία, εἶμαι εἰς τὰς διαταγάς σας. Ὁ Κώστας γράφει τὸ γράμμα του. Δὲν πλησιάζετε λιγάκι ἀκόμα στὴ φωτιά;
ΙΟΥΛΙΑ. — Σᾶς εὐχαριστῶ. Εἶμαι πολὺ καλά ἐδῶ.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ (Καθήμενος). — Τί κρῖμα ποῦ φεύγετε! Ἐλογάριαζα πάντα νὰ σᾶς περιποιηθῶ λιγάκι περισσότερον... Μὰ εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ μείνετε λίγαις ἡμέραις ἀκόμη;
ΙΟΥΛΙΑ. — Κύριε Φίλιππε. Λησμονεῖτε πάντα τὰ παιδιά. Ἔπειτα τί περισσότερο εἰμπορούσατε νὰ κάμετε γιὰ ’μᾶς; Ὤ δὲν θὰ λησμονήσωμε ποτέ, ὁ Κώστας καὶ ἐγώ, ὅλας σας τὰς περιποιήσεις.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Παρακαλῶ.... Ὅ, τι ἔκαμα ἦτο ἕνα καθῆκον πρὸς παλαιοὺς φίλους ποῦ εἶχα τόσα χρόνια νὰ ’δῶ.
ΙΟΥΛΙΑ. — Εἴκοσι χρόνια.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Εἴκοσι δύο, διὰ τὴν ἀκρίβειαν. Μιὰ ζωὴ!
ΙΟΥΛΙΑ. — Κι’ ὅμως, βλέπετε; Δὲν σᾶς ἐλησμονήσαμεν. Ἡ πρώτη μας δουλειά, μόλις αἱ ὑποθέσεις μας ’μᾶς ἔφερον ἐδῶ, ἦταν νὰ ῥωτήσουμε γιὰ τὸν καλὸν φίλον τῆς παλαιᾶς καλῆς ἐποχῆς. Δὲν εἰμπορῶ νὰ σᾶς περιγράψω μὲ τί χαρὰ ἐμάθαμε
