Φίλιππε, σ’ εὐχαριστοῦμε πολὺ - πολὺ γιὰ ὅλας σου τὰς περιποιήσεις...
ΦΙΛΙΠΠΟΣ (Ἐν μεγάλῃ ταραχῇ). — Ἀλλ’ ὄχι, ὄχι. Αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον! Νὰ φύγετε τόσον ξαφνικά!... (βλέπων τὴν ἀνένδοτον ἔκφρασιν τοῦ Κώστα). — Ἀλλ’ ἐπὶ τέλους, καὶ ἀπόψε ἂν φύγετε, μπορεῖτε, μοῦ φαίνεται, νὰ μείνετε ’λιγάκι ἀκόμη στὸ σπίτι μου.
ΚΩΣΤΑΣ. — Δυστυχῶς ὄχι. Τὸ ἀτμόπλοιον φεύγει μετὰ δύο ὥρας. Κι’ ἔχω ἐν τῷ μεταξὺ νὰ γράψω κι’ ἕνα γράμμα τοῦ δικηγόρου μου, ὁ ὁποῖος βρέθηκε σήμερα, ὁ εὐλογημένος, νὰ πάῃ κυνῆγι! Πρέπει νὰ τοῦ δώσω μερικὰς ὁδηγίας ἀκόμη.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Καὶ δὲν τοῦ γράφεις ἐδῶ;
ΚΩΣΤΑΣ. — Ἐδῶ;
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Βεβαίως, εἰς τὸ γραφεῖόν μου.
ΚΩΣΤΑΣ (Μετὰ μικρὸν δισταγμόν). — Ναί! Αὐτὸ γίνεται... Μάλιστα... θὰ σὲ παρακαλέσω. Στὸ ξενοδοχεῖον θὰ μοῦ ἦτο ἀδύνατον νὰ γράψω. Εἰς τὸ δωμάτιόν μας κάνει ἕνα κρύο διαβολεμένο, καὶ εἰς τὸ ἀναγνωστήριον αὐτὴν τὴν ὥρα εἶναι πάντα τέτοιος κόσμος!...
ΦΙΛΙΠΠΟΣ (Φαιδρῶς). — Ἔν ᾧ ἐδῶ θὰ ἔχῃς καὶζέστη καὶ ἡσυχία. Χρηστίνα! Τὸ φῶς τοῦ γραφείου. (Ἡ Χρηστίνα κινεῖται πρὸς τὴν δεξιὰν θύραν). Ἡ θερμάστρα καίει;
ΧΡΗΣΤΙΝΑ. — Μάλιστα Κύριε. (Ἐξέρχεται δεξιᾷ).
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Λαμπρά! Τὸ καπέλλο σου Κώστα. (Τὸ πέρνει καὶ τὸ ἀποθέτει σ’ ἕνα τραπεζάκι). Κυρία Ἰουλία!... (Τῆς δείχνει ἕνα ἀνάκλιντρον κοντὰ στὴ φωτιά).
ΙΟΥΛΙΑ. — Εὐχαριστῶ. (Κάθεται. Στὸν Κώστα) Λοιπὸν Κώστα ἐμεῖς θὰ σὲ περιμένουν ἐδῶ. Μὴν ἀργήσῃς ὅμως, γιατὶ ὅλα τὰ πράγματά μας εἶναι ἀκόμη ἔξω. (Ἡ Χρηστίνα ἐμφανίζεται εἰς τὴν θύραν καὶ παραμερίζει),
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Πέρασε Κώστα. (Οἱ δύο ἄνδρες ἐξέρχονται δεξιᾷ).
