λιεργήθησαν τοσούτον εις πλείστας μεγάλας πόλεις, ας έκτισαν οι μεταναστεύσαντες εν τη Ανατολή Έλληνες, ώστε η εν Κιλικία Ταρσός, εν η εγεννήθη κι επαιδεύθη το πρώτον ο εβραϊκής καταγωγής μέγας των εθνών Απόστολος Παύλος, είχεν ελληνικάς σχολάς, αίτινες, κατά την μαρτυρίαν του Στράβωνος, εφημίζοντο ως ονομαστότεραι των εν Αθήναις και Αλεξανδρεία σχολών εν τε τη σπουδή της Φιλοσοφίας και της άλλης εγκυκλίου παιδεύσεως. Επί τοσούτον δε η ελληνική μουσική, ήτις ην εκ των κυριωτέρων μοχλών του ελληνικού πολιτισμού, εκαλλιεργήθη και υπό των βαρβάρων εθνών της Ασίας, των εξελληνισθέντων υπό την κυριαρχίαν του Μ. Αλεξάνδρου και των διαδόχων αυτού, ώστε, κατά την μαρτυρίαν του Χαιρωνέως φιλοσόφου Πλουτάρχου «Και Περσών και Σουσιανών και Γεδρωσίων παίδες, τας Σοφοκλέους και Ευριπίδου τραγωδίας ήδον».
Αφού δε διά του ελληνικού πολιτισμού επετεύχθη ο εξελληνισμός της Ασίας, αναφαίνεται εν Παλαιστίνη ο Χριστιανισμός, εις ον ο ανατολικός ελληνισμός εχορήγησε την τελειοτάτην και τεχνικωτάτην των γλωσσών, την ελληνικήν, δι’ης και μόνης τα δόγματα και αι υψηλαί αλήθειαι και έννοιαι της νέας θρησκείας ηδύναντο να εξηγηθώσι, να αναπτυχθώσι και να διαδοθώσιν εις άπασαν την Ανατολήν, εχορήγησε τους αστικούς νόμους, δι’ ων η χριστιανική διδασκαλία ηδύνατο να διοργανωθή ως θρήσκευμα θετικόν, εχορήγησε και την ελληνικήν μουσικήν, ήτις ως προς την ανάπτυξιν και την δύναμιν εθεωρείτο κατά τους χρόνους της ιδρύσεως της χριστιανικής εκκλησίας ανωτέρα πάσης άλλης. Εντεύθεν και πάσαι αι χριστιανικαί εκκλησίαι κατά την σύστασιν αυτών καθιέρωσαν διά την θείαν λατρείαν μέλη της εθνικής των Ελλήνων μουσικής.
Και οι πρώτοι Έλληνες χριστιανοί μη απαρνηθέντες μετά της ειδωλολατρείας παν ό,τι ελληνικόν ως ειδωλολατρικόν και βέβηλον, αλλά διατηρήσαντες πιστώς τα πατρώα, ήτοι την γλώσσαν της ειδωλολατρείας εν ταις χριστιανικαίς προσευχαίς και πλείστα ειδωλολατρικά ιερά έθιμα της των αρχαίων ιεροτελεστίας εν ταις
