λογοῦσιν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ τῆς Α. Μ., ὅτι θέλουσι διατηρεῖ ταῦτα πάντα ἀνόθευτα καὶ ἀκέραια, κυροῦντες τὴν πρᾶξιν ταῖς ἰδίαις αὐτῶν ὑπογραφαῖς.
Τὴν θεσμοθεσίαν ταύτην της ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως παρεδέχθη καὶ ἐπεψήφισεν ἅπαν τὸ χρεωστεπώνυμον πλήρωμα τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων διὰ τῶν αἱρετῶν αὑτοῦ ἀντιπροσώπων, τῶν ἐν ἔτει 1843 συγκαλεσθέντων εἰς ἐθνικὴν Συνέλευσιν ἐν Ἀθήναις, τῇ τοῦ Βασιλείου Μητροπόλει, οἵτινες, μιᾷ φωνῇ καὶ μιᾷ ψήφῳ, ὡς ἀρχὴν τοῦ θεμελιώδους νόμου ἔθεντο τὴν καλὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεως, διακηρύξαντες πανδήμως διὰ τοῦ 2 ἄρθρου τοῦ Συντάγματος τὴν σταθερὰν τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους εὐσέβειαν, καὶ τὴν ἀδιάσπαστον ἑνότητα τῆς πίστεως, δι’ ἧς ἑνοῦται δογματικῶς μετὰ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ πάσης ἄλλης ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας καὶ ἡ ἑλληνικὴ ὀρθόδοξος ἐκκλησία, διατηροῦσα ἀπαραλλάκτως τοὺς ἱεροὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνας καὶ τὰς ἱερὰς παραδόσεις.
Ἤδη τοίνυν, τῶν ἀλλεπαλλήλων δυσχερῶν πραγμάτων τῆς Ἑλλάδος, θείᾳ συνάρσει, ἐξομαλυνθέντων, καὶ τοῦ καιροῦ ἐπιτρέψαντος, καθῆκον ἡμῶν ἱερὸν ἡγησάμεθα, εὐδοκίᾳ τῆς Α. Μ., γνώμῃ δὲ καὶ αἰτήσει τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ὅπως ἀναγγείλωμεν πρὸς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ταῦτα, ἀξιοῦντες τὴν Ὑμετέραν Παναγιότητα, ὡς πρῶτον ποιμενάρχην τῆς ὀρθοδόξου καθολικῆς ἀνατολικῆς ἐκκλησίας, καὶ τὴν περὶ Αὐτὴν ἱερωτάτην Σύνοδον, ἵνα, ἐπιδοκιμάσαντες τὴν ἐκκλησιαστικὴν ταύτην θεσμοθεσίαν, καὶ τὴν δι’ αὐτῆς συστᾶσαν ἱερὰν Σύνοδον τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος ἀναγνωρίσαντες, ἀποδέξησθε αὐτὴν ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφὴν, εὐλογοῦντες τὸ ἔργον τοῦ εὐσεβοῦς ἑλληνικοῦ ἔθνους, καὶ διακοινοῦντες ταῦτα καὶ τοῖς λοιποῖς μακαριωτάτοις πατριάρχαις, τῷ Ἀλεξανδρείας, τῷ Ἀντιοχείας, καὶ τῷ Ἰεροσολύμων, ὅπως μετὰ τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος καὶ οἱ μακαριώτατοι οὗτοι πατριάρχαι γνωρίζωσι τοῦ λοιποῦ καὶ ἀποδέχωνται ὡς ἀδελφὴν ἐν Χριστῷ ὁμόδοξον καὶ ὁμότιμον τὴν ἱερὰν ἡμῶν Σύνοδον, ἵν’ οὕτω διατηρῆται ἀλώβητος ἡ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ἑνότης.
