Ὡς τέκνα γνήσια τῆς ἁγίας μητρὸς ἡμῶν καθολικῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας, ἡμεῖς οἱ συγκροτοῦντες τὸ ὑπουργικὸν συμβούλιον τῆς Α. Μ., τοῦ σεβαστοῦ ἡμῶν Βασιλέως τῆς Ἑλλάδος, ἀπονέμοντες πάντοτε τῇ Ὑμετέρα Παναγιότητι τὸν περὶ πάντων τῶν Ὀρθοδόξων ὀφειλόμενον Αὐτῇ φόρον εὐλαβείας καὶ σεβασμοῦ, ὡς πρώτῳ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων ποιμενάρχῃ καὶ πνευματικῷ πατρί, ἔγνωμεν κατ’ εὐδοκίαν τῆς Α. Μ., καὶ κατ’ αἴτησιν τῆς παρ’ ἡμῖν Ἱερᾶς Συνόδου, δι’ ἰδιαιτέρας αὐτῆς πράξεως γενομένην, διακοινῶσαι Αὐτῇ τε καὶ τῇ περὶ Αὐτὴν ἱερωτάτη Συνόδῳ, ὅ,τι τῇ τε γνώμῃ τοῦ κλήρου καὶ τῇ τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ ἔθνους ἐγκρίσει ἐδέησε νομοθετῆσαι πρὸς τὴν νόμιμον καὶ τακτικὴν διοίκησιν τῆς παρ’ ἡμῖν Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας.
Ἐπειδὴ ἡ τὰ πάντα πανσόφως τε καὶ φιλανθρώπως διέπουσα πρόνοια τοῦ Ὑψίστου ηὐδόκησε, κατὰ τὸ ἄπειρον αὐτοῦ ἔλεος, νὰ ἀνεγείρῃ τὴν Ἑλλάδα εἰς Βασίλειον Κράτος αὐτόνομον τε καὶ ἀνεξάρτητον, ἔδει πάντως καὶ τὴν ταύτης ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν τῆς τοιαύτης ἀπολαύειν ἀνεξαρτησίας, ἧς καὶ πάντων τῶν ἄλλων αὐτονόμων καὶ ἀνεξαρτήτων βασιλείων αἰ ἐκκλησίαι ἀπολαύουσι.
Καὶ ἐθεωρήθη μὲν παρὰ τοῦ ἔθνους αὐτοκέφαλος καὶ ἀνεξάρτητος ἡ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τοῦ 1821 ἔτους, ὑπαγορευθέντος τούτου ἐκ τῆς ἀνάγκης τῶν τότε πολιτικῶν τῆς Ἑλλάδος περιστάσεων καὶ μεταβολῶν, ἀλλ’ ἐν τοιούτοις καιροῖς ἦν ἀδύνατον ἡ σύστασις ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς κυβερνώσης τὰ τῆς ἐκκλησίας πρὸς τὴν ἀκρίβειαν τῶν ἱερῶν κανόνων, καὶ ἐπαγρυπνούσης εἰς τὴν τήρησιν τῶν τῆς πίστεως δογμάτων.
