κικῶν στρατιωτικῶν ἀποσπασμάτων ἐπανῆλθον εἰς Λαμίαν ἵνα ἐνισχυθῶσι παραλαμβάνοντα καὶ ἄλλους ὀπαδούς.
Ἡ τουρκικὴ καὶ ἡ ἀγγλικὴ κυβέρνησις τότε ἀφορμὴν ἐκ τούτου λαβοῦσαι κατηγόρουν τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως ἐπὶ συνενοχῇ ἐν τῇ ἀνωτέρῳ πράξει, αἱ δὲ ἀντιπολιτευόμεναι ἐφημερίδες ὑπὸ τῆς κομματικῆς ἐμπαθείας τυφλούμεναι, τὰ μέγιστα συνεβάλλοντο εἰς τὴν ἐνίσχυσιν τῶν κατηγοριῶν τούτων, ἀναγράφουσαι, ὅτι οἱ ἀρχιλῃσταντάρται οὗτοι ἐστρατολόγουν, τῇ ἀνοχῇ τῶν ἐν Λαμίᾳ ἀρχῶν, ἄνδρας πρὸς εἰσβολὴν εἰς τὸ τουρκικόν.
Ταῦτα πάντα ἐπερρώνυον τὰς μεταξὺ τῶν δύο ἐπικρατειῶν ὑπαρχούσας ψυχρὰς σχέσεις, ὅτε εἰς ἐπικουρίαν ἐπῆλθε καὶ ἕτερον γεγονός.
Τῇ πρωΐᾳ τῆς 11ης Ἰανουαρίου 1847 ὁ στρατηγὸς καὶ ὑπασπιστὴς τοῦ βασιλέως Τσάμης Καρατάσος, διαπρεπὴς Μακεδὼν ἀγωνιστὴς τῆς Ἐπαναστάσεως, μετὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ προτιθέμενος νὰ μεταβῇ εἰς Κωνσταντινούπολιν, χάριν οἰκογενειακῶν λόγων, ὡς ἔλεγεν, ἴσως δὲ καὶ ἐπὶ ἰδιαιτέρᾳ τινὶ ἀποστολῇ ὑπὸ τοῦ Κωλέττου, μετέβη εἰς τὸ μέγαρον τῆς τουρκικῆς πρεσβείας ὅπως ἐπικυρώσῃ τὸ διαβατήριον αὐτοῦ, ἀλλ’ ὁ πρεσβευτὴς ἠρνήθη νὰ πράξῃ τοῦτο προφασιζόμενος, ὅτι ὁ Καρατάσος, ἐν ἔτει 1841, προσεπάθησε νὰ ἐξεγείρῃ εἰς ἐπανάστασιν τὴν Μακεδονίαν, ποιησάμενος ἀπόβασιν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει.
Ὁ Καρατάσος μηδὲν εἰπὼν ὡμολόγησε τὴν πρᾶξιν τῷ βασιλεῖ στις ὠργίσθη μεγάλως, τὴν τοιαύτην δ’ ὀργὴν δὲν ἠδύνατο νὰ δείξῃ ἀμέσως μὴ προσκαλῶν αὐτὸν εἰς τὸν μετὰ δύο ἡμέρας δοθέντα χορὸν ἐν τοῖς Ἀνακτόροις· διότι θὰ ἦτο βασιλικὴ μικροπρέπεια, προσεκάλεσε λοιπὸν αὐτὸν εἰς τὸν κατὰ τὴν ἑσπέραν τῆς 13ης Ἰανουαρίου διδόμενον χορόν, ὅτε πλησιάσας τὸν Μουσοῦρον εἶπεν αὐτῷ γαλλιστί: «ἐπίστευον, κύριε, ὅτι ὁ Βασιλεὺς τῆς Ἑλλάδος ἤξιζε πλειοτέρου σεβασμοῦ, οὗ ἐδείξατε» καὶ ἔστρεψεν αὐτῷ τὰ νῶτα μὴ περιμείνας ἀπάντησιν τοῦ Μουσούρου. Ὁ πρέσβυς λίαν ταραχθεὶς ἐπὶ τῷ γεγονότι σπεύσας ἀφηγήθη τὸ γεγονὸς πρὸς τὸν Λάϊενς, τῇ συμβουλῇ τοῦ ὁποίου ἀνεχώρησεν ἐκ τοῦ χοροῦ μεθ’ ὅ-
