καταστήσας ἕνεκα τῆς πράξεως ταύτης Κριεζώτης. Καὶ τούτου ὅμως μεγαθύμως φερόμενος ὁ διοικητὴς Νώδ, ἐφείσθη, παρὰ τὴν κοινὴν ἀπαίτησιν τῶν Γάλλων στρατιωτῶν, ἐκ δὲ τῶν ἄλλων αἰχμαλώτων διέταξε νὰ τουφεκίσωσι δύο. Ἐκ δὲ τῶν Γάλλων, ἐφονεύθησαν μόνον 18 καί τινες ἐτραυματίσθησαν. Ἡ πρᾶξις αὕτη σωφρόνισε μὲν τοὺς ἀντισυνταγματικοὺς καὶ τοὺς κακοποιούς, ἐν γένει, στρατιωτικούς, ἐχαροποίησε δέ, ὑπὸ κομματικὴν ἔποψιν, τοὺς συνταγματικοὺς καὶ πρώτιστα τοὺς ὀπαδοὺς τῆς τριανδρίας, ἥτις διὰ προκηρύξεως ἀπεδοκίμασε τὴν κακὴν ἐκείνην πρᾶξιν τοῦ ἐν Ἄργει στρατιωτικοῦ συρφετοῦ προσβαλόντος στρατὸν εὐεργέτιδος δυνάμεως. Ἐπὶ τούτω δὲ ὡμολόγησαν πολλὰς χάριτας ἥ τε ἑλληνικὴ κυβέρνησις καὶ οἱ δημογέροντες Ναυπλίου τῷ στρατηγῷ Γκεενέκ. Ἡ δ’ ἐν Ἄργει αὕτη ἄδοξος χύσις ἑλληνικοῦ αἵματος ἦτο ἡ τελευταία σκηνὴ τοῦ βδελυροῦ δράματος τῆς ἀπαισίου ἀναρχίας, ἥτις ἐμάστισε τὸ πολυπαθὲς ἑλληνικὸν ἔθνος, ἀπὸ τοῦ θανάτου τοῦ Καποδιστρίου μέχρι τῆς καθόδου τοῦ βασιλέως Ὄθωνος.
Ταῦτα, ἐν εἴδει προεισαγωγῆς εἰς τὰ κατὰ τὴν βασιλείαν τοῦ Ὄθωνος, ἵνα δείξωμεν ὑπὸ ποίους ὅρους καὶ ποίας συνθήκας ἀνελάμβανε τὴν βασιλείαν ὁ Ὄθων καὶ ποία ἦτο ἡ πρὸ τῆς ἐλεύσεως αὐτοῦ κατάστασις τῆς Ἑλλάδος.[1]
- ↑ Ἐν τῇ συγγραφῇ τῆς παρούσης ἱστορίας μεγίστην συμβολὴν εὕρομεν ἐν τῇ ἐκδιδομένῃ «Ἱστορίᾳ τοῦ Συγχρόνου Ἑλληνισμοῦ» ὑπὸ Ἐπ. Κ. Κυριακίδου.
