Ἡ μουσική, ὡς γνωστόν, εἶνε ἐκ τῶν κυριωτάτων στοιχείων τοῦ πολιτισμοῦ, ὡς πρὸς τὸν ὁποῖον κεῖται ἐκτὸς πάσης ἀμφιβολίας, ὅτι μόνοι οἱ ἐν αὐτῷ προηγμένοι λαοὶ δύνανται νὰ μεταδώσωσιν εἰς τοὺς ἐν κατωτέρᾳ βαθμίδι ἐξημερώσεως διατελοῦντας, ὡς τὰ λοιπὰ αὐτοῦ στοιχεῖα, καὶ τὴν μουσικήν. Ἀλλὰ τούτου δεδομένου, πῶς δυνάμεθά ποτε ν’ ἀποδεχθῶμεν, ὅτι οἱ ὅλως ἀπολίτιστοι ἐν ἀρχῇ Σλαῦοι τῶν Σκυθικῶν καὶ Τοῦρκοι τῶν Ταταρικῶν στεππῶν ἢ οἱ ἐν κατωτέρᾳ βαθμίδι τοῦ πολιτισμοῦ ἱστάμενοι Ἑβραῖοι, Πέρσαι καὶ Ἄραβες θὰ μετέδιδον τὴν ἰδίαν μουσικήν των εἰς τοὺς ἐν τῷ πολιτισμῷ ἤδη γεγηρακότας Ἕλληνας; Κατ’ ἀνάγκην ἄρα λογικὴν καὶ ἀναπόδραστον πρέπει ν’ ἀποδεχθῶμεν πᾶν τοὐναντίον, ὅτι δηλαδὴ οἱ περὶ ὧν ὁ λόγος λαοὶ παρέλαβον σὺν ἄλλοις καὶ τὴν μουσικὴν παρὰ τῶν Ἑλλήνων, ὅπερ ἄλλως τε εἶνε καὶ ἱστορικῶς βεβαιωμένον.
Ἐκ τῆς ἱστορίας γινώσκομεν, ὅτι ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν διαδόχων αὐτοῦ εἶχεν ἐξαπλωθῆ καθ’ ὅλην σχεδὸν τὴν Ἀνατολὴν ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμός, ὁμοῦ δὲ μετ’ αὐτοῦ καὶ ἡ Ἑλληνικὴ μουσική, οὕτως ὥστε τότε, κατὰ Πλούταρχον, «καὶ Περσῶν καὶ Σουσιανῶν καὶ Γεδρωσίων παῖδες τὰς Σοφοκλέους καὶ Εὐριπίδου τραγῳδίας ᾖδον». Τοῦτο ἐπιβεβαιοῖ καὶ ἐκ τῶν νεωτέρων ὁ ἐντριβέστατος περὶ τὴν ἀρχαίαν Ἑλληνικὴν μουσικὴν Westphal. Ὡς πρὸς δὲ τοὺς Ἑβραίους ἀνομολογεῖται τὸ πρᾶγμα καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς βιβλίοις τῶν Μακκαβαίων, προσεπικυροῖ δὲ αὐτὸ καὶ εἷς τῶν νεωτέρων θεολόγων, ὁ εἰδικώτερόν πως ἐγκύψας εἰς τὸ περὶ οὗ ὁ λόγος ζήτημα Thalhofer. Πάντες δὲ σχεδὸν οἱ ἱστορικοί, οἱ ἀφηγούμενοι τὴν ἐπιστροφὴν τῶν Σλαύων εἰς τὸν χριστιανισμόν, ἐπιβεβαιοῦσιν, ὅτι ὁμοῦ μετὰ τούτου παρέλαβον αὐτοὶ ἐξ Ἑλλήνων καὶ τὴν μουσικήν. Δυνάμεθα δὲ νὰ ἰσχυριοθῶμεν μετὰ βεβαιότητος, ὅτι καὶ οἱ Τοῦρκοι παρέλαβον τὴν μουσικὴν παρὰ τῶν ἡμετέρων προ-
