Ἡμεῖς πιστεύομεν ὅτι, ὡς τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων ἐν τῷ μέσῳ ὅλων τῶν περιπετειῶν, ἃς αὐτὸ ὑπέστη, ἀφ’ ἧς ἡμέρας ἀπέβαλε τὴν ἐλευθερίαν του, κατώρθωσε νὰ διασώσῃ τὸν ἐθνισμόν του· ὡς αὐτὸ διέσωσε τὴν γλῶσσαν του, καίτοι ὑποστᾶσαν ἐν τῷ μεταξὺ παραλλαγὰς οὐκ ὀλίγας, τοῦτ’ αὐτὸ συνέβη καὶ ὡς πρὸς τὴν μουσικήν του. Καὶ αὕτη ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοῦ πανδαμάτορος χρόνου, τοῦ μακραίωνος ξενικοῦ ζυγοῦ καὶ τῆς ὑπ’ αὐτὸν ἀπαιδευσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ὑπέστη ἱκανὰς παραλλαγάς· κατ’ οὐσίαν ὅμως παρέμεινε μία καὶ ἡ αὐτή, ὥσπερ καὶ ἡ γλῶσσα ἡμῶν, χρησιμεύουσαι νῦν ἀμφότεραι αὗται ὡς τὰ ἀσφαλέστατα τεκμήρια τοῦ ὅλου ἐθνικοῦ ἡμῶν χαρακτῆρος. Ἰδοὺ διατί ἡμεῖς εἴμεθα τῆς γνώμης, ὅτι τὴν ἀρχαίαν Ἑλληνικήν μουσικὴν δυνάμεθα νὰ κατανοήσωμεν ἐν πολλοῖς διὰ μόνης τῆς ἔτι καὶ νῦν ἐν χρήσει παρ’ ἡμῖν τοῖς Ἕλλησι μουσικῆς, ἥτις εἶνε γνησία θυγάτηρ ἐκείνης, ὡς καὶ ἡ καθωμιλημένη τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσης.
Ἡ ἐθνικὴ ἡμῶν μουσική, διότι τοῦτο εἶνε τὸ μόνον προσῆκον εἰς αὐτὴν ὄνομα, ἠκολούθησε παράλληλον πορείαν πρὸς τὴν ἐθνικὴν ἡμῶν γλῶσσαν καθ’ ὅλην τὴν ὑπερδισχιλιετῆ περίοδον, τὴν ἀπὸ τῶν πάλαι κλασικῶν μέχρι τῶν καθ’ ἡμᾶς χρόνων. Ὡς αὕτη, καὶ ἐκείνη διεκρίθη ἀνέκαθεν εἰς τὴν τῶν λογίων καὶ εἰς τὴν δημώδη μουσικήν. Ἡ πρώτη αὐτῶν ἐστεγάσθη καὶ ἐκαλλιεργήθη ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀφ’
