Κατέπεισε δὲ καὶ τὸν στόλαρχον καὶ τὸν ἀρχιστράτηγον νὰ λησμονήσωσι τὰ γενόμενα καὶ νὰ συμπράξωσιν ὡς καὶ πρότερον.
Ἔχων δὲ πάντοτε πρὸ ὀφθαλμῶν τὸν κίνδυνον τῆς Ἀκροπόλεως καὶ βλέπων τὴν ἀνάγκην τοῦ νὰ κάμῃ κᾀνὲν ἀποφασιστικὸν κίνημα ὑπὲρ τῶν ἐν αὐτῇ πολιορκουμένων, πολλὰς ἡμέρας κατὰ συνέχειαν ἦτον εἰς ἀνησυχίαν καὶ περιφερόμενος εἰς τὰς διαφόρους θέσεις τοῦ στρατοπέδου ἐπαρατηροῦσε καὶ ἐσχεδίαζεν. Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν παραλαμβάνει τοὺς σημαντικωτέρους τῶν ἀξιωματικῶν καὶ μεταβαίνει εἰς τὸ εἰς Φαληρέα στρατόπεδον, διὰ νὰ κάμῃ κ’ ἐκεῖθεν παρατηρήσεις. Ἁφ’ οὗ ἱκανὴν ὥραν μὲ τὸ τηλεσκόπιον περιειργάσθη ὅλον τὸν μεταξὺ τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατοπέδου καὶ τῆς Ἀκροπόλεως τόπον, ἐκάλεσε πλησίον του τοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ τοὺς εἶπεν ὅτι νομίζει ὠφέλιμον νὰ κινηθῶσιν οἱ Ἕλληνες πρὸς τὴν Ἀκρόπολιν διῃρημένοι εἰς δύω σώματα, ἀνὰ τέσσαρας χιλιάδας ἕκαστον, καὶ ἐφωδιασμένοι μὲ ὀκτὼ ἡμερῶν τροφὰς καὶ πολεμεφόδια καὶ μὲ τ’ ἀναγκαῖα ἐργαλεῖα πρὸς κατασκευὴν ὀχυρωμάτων. Τὸ ἓν ἐκ τῶν δύω τούτων σωμάτων νὰ διευθυνθῇ δεξιόθεν, τὸ δὲ ἐξ ἀριστερῶν διὰ τοῦ ἐλαιῶνος· ἐδείκνυε δὲ ταὐτοχρόνως καὶ τὰς θέσεις ὅπου ἐνόμιζεν ἀσφαλὲς νὰ τοποθετηθῶσι τὰ σώματα ταῦτα, διὰ ν’ ἀντικρούσωσι τὴν πρώτην ὁρμὴν τοῦ ἐχθροῦ καὶ νὰ ἐνεργήσωσιν ἔπειτα ἐκεῖθεν περὶ τῆς προόδου των εἰς Ἀκρόπολιν.
Ἀφ’ οὗ ἐκοινοποίησε τὸ σχέδιον τοῦτο καὶ εἰς τὸν στόλαρχον καὶ εἰς τὸν ἀρχιστράτηγον καὶ ἔγεινε δεκτόν, ἐπροσκάλεσεν εἰς τὴν σκηνήν του ὅλους τοὺς ἀξιωματικοὺς τοῦ στρατοπέδου διὰ νὰ σχεδιάσωσι λεπτομερέστερον περὶ τοῦ τρόπου, μὲ τὸν ὁποῖον ἔπρεπε νὰ κινηθῶσι τὰ σώματα καὶ πῶς καὶ ἀπὸ ποίους νὰ ὁδηγηθῶσι. Γνωρίζων δὲ τὸ φίλαρχον τῶν Σουλιωτῶν, ἐπρότεινεν εἰς αὐτοὺς νὰ ὁδηγήσωσι τὸ ἓν σῶμα, τὸ δὲ ἕτερον εἶπεν ὅτι ἔμελλε νὰ τὸ ὁδηγήσῃ αὐτοπροσώπως ὁ ἴδιος· ἀνέλαβε δὲ εἰς τὸν ἑαυτόν του νὰ κινηθῇ εἰς τὴν ἐκ δεξιῶν ἐκστρατείαν, ἥτις ἔμελλε νὰ ἦναι ἡ δυσκολωτέρα· ἀλλ’ οἱ Σουλιῶται κινούμενοι ἀπὸ φιλοτιμίαν καὶ ἅμιλλαν ἐζήτησαν νὰ διορισθῶσιν αὐτοὶ εἰς τὸ κινδυνωδέστερον μέρος, καὶ ὁ Καραϊσκάκης συγκατετέθη.
Τὴν ἐπιοῦσαν ὁ Καραϊσκάκης διώρισεν ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν τῶν Σουλιωτῶν τὸν Ἰωάννην Νοταρᾶν, τὸν ὁποῖον εἶχεν ἤδη ἀφήσει ἐλεύθερον ὡς ἀναδειχθέντα ἀθῷον τῆς εἰς τοὺς Τούρκους γενομένης ἀπιστίας, καὶ τὸν Μακρυγιάννην, διότι εἶχεν ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν του τοὺς Ἀθηναίους, οἱ ὁποῖοι ὡς ἔμπειροι τῶν θέσεων ἐχρησίμευον καὶ ὡς ὁδηγοί. Αὐτὸς δὲ συνεκρότησε τὸ σῶμα του ἀπὸ τὰ λοιπὰ στρατεύματα. Μὴ ἔχων δὲ τὰ ἀναγκαῖα ἐργαλεῖα, ἠναγκάσθη νὰ βραδύνῃ ὀλίγας ἀκόμη ἡμέρας τὸ κίνημα, ἕως οὗ νὰ