Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—54—
Ἀλλ’ ἓν ἢ δύω πλέουν ὡς νέφη
Μακρυνὰ ὄνειρα καὶ εἰκὼν
Γλυκεῖα· φεύγει κ’ εἰς αὐτὰ στρέφει
Τὸ βλέμμα ἔτι ἐρωτικόν.
Οὕτως ὁ ἥλιος περὶ δύσιν,
Εἰς τὰς ἡμέρας τὰς θερινὰς,
Τὴν τερπνοτάτην ἐκλείπων φύσιν
Καὶ τὰς γλυκείας της καλλονὰς,
Ἐκτενὲς βλέμμα τὴν ἀκοντίζει,
Ἄκων καὶ μόλις ἀποχωρεῖ·
Εἰς τὸν ὁρίζοντα τριγυρίζει,
Κ’ ἔτι καὶ ἔτι τὴν θεωρεῖ.
Καὶ δύων τέλος, μ’ Ἔρωτ’ ἀφίνει
Τὸ γλαυκὸν χάος περιφλεγὲς,
Κ’ ἡ τελευταία ακτὶς του σβύνει
Εἰς τὸ γλυκύτατον λυκαυγές!
