Ν’ ἀφίνουν πότε θαυμασμοῦ κραγὴν, καὶ πότε οἴκτου.
Ἀκόμ’ ἡ γῆ ἐκάπνιζεν, καὶ ἡ Ἐλευθερία
Ἐσόβει εἰς ἐρείπια, αἱμόφυρτος, ἀγρία,
Ὅτε διέβης ἀπ’ ἐδῶ, μικρὰν κ’ εἰς τοὺς προγόνους
Φιλίαν αἰσθανόμενος καὶ πρὸς τοὺς ἀπογόνους.
Κ’ επιφωνήσας μαντικῶς, εὐθὺς μετὰ τὴν νίκην,
Τὸ φοβερὸν «Τετέλεσται!» θανάτου καταδίκην,[1]
Ἔδραμες εἰς τῶν Τούρκων σου τὰς εὐτυχεῖς ἀγκάλας,
Τὰς ἀρετάς των ν’ ἀσπασθῇς ἐγγύθεν τὰς μεγάλας,
Ἐκεῖ νὰ εὕρῃς τὴν ζωὴν, ἐκεῖ τὸ μέγα μέλλον,
Τὸν βίον τὸν ἀμόλυντον τῶν ἐπὶ γῆς ἀγγέλων!
Καὶ σήμερον τὴν ἔνδοξον πυρὰν τοῦ Ναβαρίνου
Πλάνην δεινὴν ἀποκαλεῖς, ἀξίαν πολλοῦ θρήνου,
Εἰς ἢν τὰ ἔθνη τὰ σοφὰ παρέσυρεν ὁ Βύρων,
Κ’ ὁ ψάλτης τῶν σημερινῶν καὶ παλαιῶν Μαρτύρων.[2]
Μὴ τοῦ Ἁρόλδου τὴν σκιὰν, κακόδαιμον, ταράττῃς!
Μὴ τὰς καλλίστας δάφνας του ἀνηλεῶς σπαράττῃς!
Ἐκεῖνος ἀπὸ ὅλην σας τὴν φήμην τῶν τριόδων
Ἐπρόκινε πολλάκις ἕν τοῦ Μαραθῶνος ῥόδον.
Ἐδῶ εἰς τὰ χαλκόκροτα ἑλληνικὰ πεδία
Εὑρῆκεν ἀνακούφισιν ἡ πάσχουσα καρδία.
Τὸν Μάρκον εἶχε σύντροφον, καὶ εἰς τὸ Μισολόγγι
- ↑ Pour le poète et pour le peintre, il est écrit sur ces montagnes stériles, sur ces caps blanchissants de temples écroulés, sur ces landes marécageuses ou rocailleuses qui n'ont plus rien que des noms sonores, il est écrit: «C'est fini!». (Voyage en Orient par Alphonse de Lamartine)
- ↑ Ὁ Σατωβριάνδος ἔγραψεν, ὡς γνωστὸν, ἐποποιΐαν πεζὴν τοὺς Μάρτυρας, les Martyrs.
