Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/166

—158—

Καὶ χεὶρ εἰς τὴν καρδίαν του ἐνήργει τότε θεία,
Ἡ χεὶρ δι’ ἧς ὑπὲρ ἐμοῦ ἡ πλάστιγξ εἶχε κλίνει.
Μὲ βλέμμα ὅθεν ἔῤῥεε γλυκύτης καὶ γαλήνη
Μοὶ λέγει τέλος, ἄνασσα γενοῦ· κ’ ἡ δεξιά του
Τὸ μέτωπόν μου ἔστεψε μὲ τὸ διάδημά του.

Βουλόμενος ὁ βασιλεὺς νὰ δείξῃ ἔτι μᾶλλον
Τοῦ ἔρωτος καὶ τῆς χαρᾶς αὑτοῦ τὸ ὑπερβάλλον,
Τοὺς μεγιστᾶνας δαψιλῶν ἐπλήρου δωρημάτων·
Καὶ εἰς τὸν γάμον τοὺς λαοὺς ἀπὸ χωρῶν ἐσχάτων
Τοῦ βασιλέως εἵλκυεν ἡ μεγαλοδωρία.
Ἀλλ’ ὅτε παντοῦ ἔθαλλον συμπόσια μυρία,
Ὅτε ηὐθύμ’ ἠγάλλετο κ’ εὐφραίνετ’ ὁ λαός μου,
Ὁποία ἦτον ἐν κρυπτῷ ἡ θλίψις, τὄνειδός μου!
Ἐσθὴρ, σὺ κάθησ’, ἔλεγον, εἰς θρόνον ἐκ πορφύρας,
Τῆς ἡμισείας γῆς κρατεῖς τὸ σκῆπτρον εἰς τὰς χεῖρας,
Καὶ τῆς Ἁγίας πόλεως τὰ τείχη κρύπτει χλόη,
Ὄφεις οἰκοῦσι τὴν Σιὼν καὶ δράκοντες πυρπνόοι,
Καὶ βλέπει αὕτη τοῦ ναοῦ τὰς πέτρας ἐσπαρμένας,
Καὶ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραὴλ τὰς ἑορτὰς παυμένας!

Ἐντούτοις, φίλη, ἡ ποθὴ τοῦ ἀτυχοῦς μου γένους
Τὸν οἶκόν μου ἐνέπλησεν ἀπὸ Σιὼν παρθένους.
Άθῶα ἄνθ’ εἰς τὰς πνοὰς τῆς τύχης ἀφειμένα,
Εἰς χώραν ξένην ὡς ἐγὼ μεταπεφυτευμένα.
Εἰς μέρος ὅπου ὀφθαλμὸς δὲν εἰσχωρεῖ βεβήλου,
Εἰς μόρφωσίν των δαπανῶ τὰς ὥρας μετά ζήλου.