Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—2—
Ἐκεῖ ἐνίοτε τὸ βῆμα
Φέρω, τὸ ἅρμα εἰς τὸ κῦμα
Ὅταν ὁ Φοῖβος προσπελάζῃ,
Καὶ ἦν’ ὁ οὐρανὸς ῥοδόχρους,
Κ’ ὁ γέρων Ὑμηττὸς ἰόχρους,
Κ’ ἡ Φιλομήλ’ ἀναστενάζῃ!
Εἰς κιονόκρανον ὡραῖον,
Ἀνῆκον εἰς ναὸν ἀρχαῖον
Τῆς Δήμητρος ἢ Ἀφροδίτης,
Σκέψιν ἀμέτρητον κυμαίνων,
Μ’ ἀγκῶνα κάθημ’ ἐρεισμένον
Ἐπὶ γονάτων, ὡς πρεσβύτης.
Ὦ γενεαὶ ὅσαι τὸν βίον
Διήλθετε μετὰ δακρύων
Εἰς τὴν αἰσχίστην τυραννίδα,
Ὡς σάλου κυματοδιώξεις,
Εἰς λήθην τῆς ἀρχαίας δόξης,
Χωρὶς τοῦ μέλλοντος ἐλπίδα·
Πρὸς σᾶς οἱ διαλογισμοί μου
Στρέφοντ’ ἐν μέσῳ τῆς ἐρήμου,
Ὦ γενεαὶ παρῳχημέναι
Πλὴν μὲ ἡμᾶς διὰ παντοίων
Παθῶν καὶ συμφορῶν ὁμοίων
Διὰ παντὸς συνδεδεμέναι!
