Ἀκοῦτ’ ἐκεῖ! τοὐλάχιστον ἂν ἔλεγον τεμάχιον ἐκ πουτίγκας ἢ φραντσόλας!
Τὸν μῦθον τοῦτον ἐπενόησαν ἀναμφιβόλως οἱ ἀναφαλαντίαι garçons, ὧν οἱ χαλαρωθέντες ὀδόντες δὲν ἠδύναντο πλέον νὰ τρωγαλίσωσι τὸ μῆλον τῆς γνώσεως, θέλοντες οὑτωσεί, οἱ χαιρέκακοι, νὰ ὑποτιμήσωσι τὴν καλλιτεχνικὴν ἁδρότητα τῆς γυναικός.
Ἀλλὰ καὶ ὑποτιθεμένου ὅτι ἡ γυνὴ ὑπῆρξε κλᾶσμα—εὐῶδες πάντοτε— τοῦ ἀνδρός, πάλιν ἡ τιμὴ ἀνήκει εἰς αὐτήν.
Ὁ Πραξιτέλης πρὶν ἢ πλάσῃ καλλιμάρμαρον τὴν Ἀφροδίτην του κατεσκεύασε πρότερον τὸ πρόπλασμα αὐτῆς ἐκ πηλοῦ.
Ὁ Ἀδάμ λοιπὸν ὑπῆρξε τὸ πρόπλασμα τῆς Εὔας.
Προηγήθη ἡ ἰδέα ἐν τῷ πηλῷ καὶ εἶτα ἀνέλαμψε τὸ καλλιτέχνημα ἐπὶ τοῦ χρυσοῦ ἢ τοῦ ἀλαβάστρου, διότι ἀληθῶς ἡ γυνὴ εἶναι τὸ ἐρατεινότερον ἀριστοτέχνημα τοῦ Ὑψίστου, τοῦ Φειδίου τῆς Δημιουργίας, ἀπὸ τῆς ὡραίας Ἑλένης τοῦ Μενελάου μέχρι τῆς κυρίας Ροζoῦς, καὶ ἀπὸ τῆς Κορνηλίας μέχρι τῆς κυρίας δροσερᾶς Ἱπποτάμου, τῆς ἐσχάτως συμπεριληφθείσης εἰς τὸ ἀγελαδοτροφεῖον τοῦ κ. Καμπᾶ…
Κλείει ἡ παρένθεσις.
Πρωΐαν τινὰ ἠγέρθη ὁ Ζεὺς βαρύθυμος καὶ ἀνιῶν, ἐξεμῶν βλασφημίας καὶ ἀράς, ἃς βραδύτερον εἶχε συλλέξει εἰς τὸ Κοράνιον αὐτοῦ ὁ Μωάμεθ.
Μάτην ὁ κ. Χατσῆ-Ἑρμῆς—διότι ἀληθῶς ὁ Ἑρμῆς ἦτο ὁ ἐμπιστευτικώτερος ὑπασπιστὴς τοῦ Διὸς—μάτην ἐμόχθει διὰ τῆς εὐτραπελίας του νὰ διασκεδάσῃ τὴν φιλοσοφικὴν πλῆξιν τοῦ Ὑψίστου.
Ὁ Ζεὺς ἦν τρομερὸς ἐν τῇ μελαγχολίᾳ του. Ἔκτοτε χρο-
