Δὲν βλέπω ἢ ἀπέραντον ἁπόπατον πρὸ ἐμοῦ. Περίεργον! Εἶχον μάθει ὅτι ἤρκει πρὸς τοῦτο ἡ «Νέα Ἀγορά».
Τίς οἶδεν! Ἔκτοτε μετεβλήθη ὁ κόσμος. Ἴσως ἡ εὐγλωττία σήμερον διαρρέει ἐκ τῶν ὄπισθεν....
[Φαίνεται κατερχόμενος τῆς Ἀκροπόλεως ὁ Περικλῆς σύνοφρυς.]
Τί καινόν, Περίκλεις;
Εἶδον βέβηλον ἀστὸν ἀποξέοντα τὰς γλυφὰς τοῦ Παρθενῶνος. Ἐζήτει νὰ μοι πωλήσῃ τεμάχια γλυπτῶν λίθων ἀντὶ μνᾶς.
Καὶ δεν κατεκρήμνισας αὐτὸν κατὰ τῶν βράχων;
Ὄχι, διότι ἦτο στενὸς φίλος τοῦ ἐφόρου τῶν ἀρχαιοτήτων.
Ἔμαθες κἂν τὸ ὄνομα τοῦ συλοῦντος τὴν Πνῦκα ἡμῶν;
Γραιώδης νεανίσκος, ὃν ἠρώτησα, μοὶ εἶπεν ὅτι καλεῖται τομεύς, λατόμος, τοτόμης, δὲν ἐνθυμοῦμαι καλῶς.
Εὖγε! τὶ ὄνομα ἀντάξιον τῆς πράξεως.
Εἶνε ἕλλην λοιπὸν; Ὦ Ζεῦ καὶ Ἄπολλον! Ἐγὼ ἐνόμιζον ὅτι ἦτο Πέρσης ἢ Λυδός.
