νεια εἶχεν εὐεργεσίας ἢ χάριτας ν’ ἀπομνημονεύσῃ πρὸς τὸν Πομπήϊον, ὅστις, ὡς ἴδομεν ἐν τοῖς προηγουμένοις, διαδεχθεὶς τὸν κατὰ Μιθριδάτου πόλεμον,, δὲν ἐπλήρωσε τὰς ὑποσχέσεις, τὰς ὁποίας πρὸς τὸν πάππον τῆς μητρὸς τοῦ Στράβωνος εἶχε δώσει ὁ Λεύκολλος· Ἐὰν δὲ πάντως ἡ κολακεία καὶ ἡ χρεία ἠνάγκαζον τὸν πατέρα τοῦ Στράβωνος νὰ δείξῃ τὴν ἀφοσίωσιν αὑτοῦ πρὸς τὸν ὑποδουλώσαντα τὸν Πόντον, ἠδύνατο προτιμότερον, ἐξ ἐκείνου πάλιν λαμβάνων τὴν ἐπωνυμίαν, νὰ θέσῃ εἰς τὸν υἱόν του ὄχι τοῦ Στράβωνος ἀλλὰ τοῦ Πομπηΐου τὸ ἐπίκλην , ὥσπερ Θεοφάνης ὁ Μιτυληναῖος ἐπιφανέστατος καὶ πολιτικὸς ἀνὴρ, φίλος δὲ μάλιστα τοῦ Μεγάλου Πομπηΐου, ἐκάλεσε τὸν υἱὸν αὐτοῦ Μάρκον Πομπήϊον[1]. Καὶ τῇ ἀληθείᾳ ὀλίγην ἤθελε δείξει σύνεσιν τοῦ γεωγράφου ὁ πατὴρ, ἐὰν τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐπωνόμαζεν ὄχι ἐκ τοῦ κοινοῦ τῆς συγγενείας τῶν Πομπηΐων ὀνόματος, ἀλλ’ ἔκ τινος τὴν ἀρχὴν προσηγορικοῦ, τὸ ὁποῖον ἐδόθη μὲν ἐξ ἐπιθέτου εἰς τὸν πατέρα τοῦ Πομπηΐου διὰ τὸν στραβισμὸν αὐτοῦ, ἀλλὰ τὸ ὁποῖον ἐκεῖνος μὲν οὐδέποτε ἠθέλησε νὰ δεχθῇ, πολὺ δὲ ὀλιγώτερον ὁ νικητὴς τοῦ Μιθριδάτου, ὁ ἔτι νεανίσκος ἐπικληθεὶς Μέγας[2]. Ἔπειτα ποῖον ἆράγε προτιθέμενος φρόνιμον σκοπὸν ἠδύνατο ν’ ἀνανεώσῃ, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ ἰδίου του τέκνου, τὴν μνήμην ἀνδρὸς τοιούτου, ὁποῖος ὑπῆρξεν ὁ Πομπήϊος, πολεμικώτατος βέβαια ἀλλὰ καὶ μέχρις ἀπληστίας φιλοχρήματος, διὰ τὸ ὁποῖον, ὡς εἰς οὐδένα ἄλλον στρατηγὸν, τόσον ἔδειξαν πρὸς αὐτὸν οἱ Ῥωμαῖοι ἰσχυρὸν καὶ ἄγριον μῖσος, ὥστε καὶ τὸν νεκρὸν αὐτοῦ ἐκκομιζόμενον κατέσπασαν ἀπὸ τοῦ λέχους καὶ καθύβρισαν[3].
Τεθέντος δὲ ὅτι ἀπὸ Ῥωμαίων παρέλαβεν ὁ πατὴρ τοῦ Στράβωνος τὸ ὄνομα τοῦ υἱοῦ του, νομίζομεν ὅτι εἰς τοῦτο ἤθελε προσθέσει καὶ ἕτερον ὄνομα, καθὼς βλέπομεν εἰς τὸν Δίωνα τὸν
