τοῦ αἰγιαλοῦ ἐκείνου διεσπαρμένων λευκῶν ψήφων. Ἀρκούμενοι δὲ εἰς ὅσα περὶ τούτου γινώσκομεν, μὴ πλανηθῶμεν μετὰ τοῦ ἀγαθοῦ Μελετίου, παραδόξως μεταλλάξαντος τὴν θέσιν τῶν Ἑλληνικῶν τούτων μερῶν, καὶ πόλιν τινὰ Ψηφιαῖον πλάσαντος, καὶ τὸν στρεπτὸν ῥάχον ἐκ φυτοῦ εἰς τόπον μεταβαλόντος, καὶ ἀμφότερα τάξαντος ἀπέναντι τοῦ ἀκρωτηρίου Βουκεφάλου καὶ τῆς νήσου Ἁλιούσης, τὴν ὁποίαν καὶ Σπέτσας ὑπολαμβάνει[1].
Δὲν ἀμφιβάλλω δὲ ὅτι, ἔνθα ἡ κακοδαίμων καὶ ἀπιστίας ἔνοχος Φαίδρα παραφρονοῦσα ἀναφωνεῖ παρ' Εὐριπίδῃ[2]
«Δέσποιν’ ἁλίας Ἄρτεμι λίμνας
Καὶ γυμνασίων τῶν ἱπποκρότων
Εἴθε γενοίμαν ἐν σοῖς δαπέδοις,»
καὶ ἔνθα ὁ χορὸς ταλανίζων τοῦ Ἱππολύτου τὴν σκληρὰν τύχην , θρηνῳδεῖ
« Οὐκ ἔτι συζυγίαν πώλων Ἐνετᾶν ἐπιβάσῃ
Τὸν ἀμφὶ λίμνης τρόχον
Κατέχων ποδὶ γυμνάδας ἵππους »[3],
ὅπως ἂν ἄλλως ἑρμηνεύωσιν οἱ σχολιασταὶ, δηλοῦται κυρίως ἡ Φοιβαία λίμνη, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ εἰς τὰ πέριξ αὐτῆς, ὁ Ἱππόλυτος , ὥσπερ ὁ Σάρων, ἐφοίτα ἀναμφιβόλως.
Ὁ δὲ ἄγγελος, περιγράφων εἰς τὸν ἀπατηθέντα Θησέα τὸν θάνατον τοῦ ἀθώου υἱοῦ, λέγει ὅτι μετὰ τῶν ἵππων καὶ προπόλων ἐτράπησαν
καὶ προσθέτει ἀμέσως
«Ἐπεὶ δ’ ἔρημον χῶρον εἰσεβάλλομεν,
Ἀκτή τίς ἐστι τοὐπέκεινα τῆςδε γῆς
Πρὸς πόντον ἤδη κειμένη Σαρωνικόν·
