μικροτήτων, καὶ κάθε μικροβρωμερότητας. Ὁ ὁραματιστὴς τοῦ ὑπερανθρώπου, τοῦ μεγαλειώδους αὐτοῦ τύπου μιᾶς ἀνθρωπότητας ἰδανικῆς, μεταβλήθηκε σὲ δικηγόρον πλημμελιοδικείου…
Ἴσως, στὴν Δύσι, ἡ νιτσεϊκὴ ἀναμόρφωσι, ἔστω καὶ ἁπλοποιημένη, εἰδικευμένη, στρεβλωμένη, νὰ ἐπέβαλε τὴν κίνησι νέου ρυθμοῦ εἰς τὴν σκέψι. Εἴτε γιὰ νὰ πολεμηθεῖ ἡ σκιά της, εἴτε γιὰ νὰ ἐξαρθεῖ τὸ προσωπεῖον της, εἴτε γιὰ ν’ ἀφομοιωθεῖ, νὰ συγχωνευθεῖ ἡ οὐσία της εἰς τὸ ἀντιφατικὸ μῖγμα ποῦ εἶνε ἡ σύγχρονη ψυχὴ — ἡ νιτσεϊκὴ ἀναμόρφωσι ἐκλόνισε, ἐχάραξε κάτι βαθύτερο ἀπὸ ἕνα αὐλάκι, ἄνοιξε ρῆγμα… Ἀλλὰ δὲν ἐπέτυχεν ἀκόμη — ἀκόμη; — τὴ συνολικὴν ἀπορρόφησι, διανόησις καὶ αἰσθήματος, ποῦ ἀποτελεῖ τὴν πραγματικὴν δύναμί της, καὶ ποῦ ἐξηγεῖ τὸ ἀπότομό της ἀνάβρυσμα. Ἐσκόνταψεν, ἡ νιτσεϊκὴ ψυχὴ, στὸν «διλετταντισμὸν τῆς ἀνάλυσις», στὴν κἄποιαν ἀνήσυχην ἀστάθεια, ποῦ χαρακτηρίξει τὸ νεώτερο πνεῦμα, στὴν ἄσβεστην δίψαν τῶν νεωτερισμῶν ποῦ, ἀφοῦ ὤθησε ὁρμητικὰ πρὸς τὸ φῶς τὸ ἔργον τοῦ ἀσκητοῦ αὐτοῦ τῆς σκέψης καὶ τῆς ἠθικῆς, ἐστράφηκε σὲ νέες, σὲ ἀδιάκοπα νέες πηγές, ἀλλὰ ὄχι καὶ σὲ διαυγέστερα νάματα.
Ἔτσι, ἡ νιτσεϊκὴ ἰδεολογία δὲν ἀποτέλεσεν, ἀκόμη, ἀφετηρίαν γενικευμένης μεθόδου ζωῆς. Καὶ τὸ ἀδίκημα εἶνε, τώρα, διττό: Δυσαρμονία εἰς τὶς σύγχρονες τάσεις, ποῦ χωρὶς νὰ τολμοῦν νὰ παραμερίσουν ἢ ν’ ἀγνοήσουν τὴν διαλυτικὴν ὁρμὴν τῶν νιτσεϊκῶν ἀρνήσεων, παραγνωρίζουν τὴν τρικυμιώδη δημιουργίαν ἀρετῶν, ἠθικῶν ἀξιωμάτων καὶ ἀξιῶν. Ἄμβλωσι τοῦ ἔργου, ποῦ μόνο ὡς σύνολο ἔχει ἔννοια.
Ἐχωρίστηκαν, σὰν δύο ἄνθρωποι ἀνεξάρτητοι καὶ ἄσχετοι, ὁ Νίτσε ὁ ἀρνητής, ποῦ κρίνει μὲ ὀξύτητα ἀμείλικτη,
