Σελίδα:Διονύσου Διθύραμβοι.djvu/24

4

Πανύψηλο τοῦ εἶναι ἀστέρι!
Γλυφῶν αἰώνιων πλάκα!
Σὲ μέναν’ ἔρχεσαι;
Κανεὶς τὴν ὠμορφιά σου τὴ βουβὴ δὲν εἶδε;—
Καὶ πώς; ποὺ τὴν κοιτάζω ἐγὼ δὲ φεύγει;—

Ὦ τῆς ἀνάγκης σύμβολο!
Γλυφῶν αἰώνιων πλάκα!
— μὰ ἐσὺ τὸ ξέρεις ναί·
ὅ,τι ὅλοι τὸ μισοῦν

ὅ,τι μονάχα ἐγὼ ἀγαπῶ·
— αἰώνιο νὰ εἶσαι!
ἀπαραίτητο νὰ εἶσαι!
Καὶ μένα ἡ ἀγάπη μόνο ἀνάβει
αἰώνια στὴν ἀνάγκη.

Ὦ τῆς ἀνάγκης σύμβολο!
Πανύψηλο του εἶναι ἀστέρι!
—κανένας πόθος δὲ σὲ φτάνει,
δὲ σὲ μολύνει ὄχι κανένα,
ὦ παναιώνιο ναὶ τοῦ εἶναι,
αἰώνια εἶμαι ἐγὼ τὸ ναί σου·
γιατί, ὦ αἰωνιότητα σένα λατρεῦω!— —

24