§. 3. Ἅπαντα τὰ γράμματα τῆς Ὀθωμανικῆς γλώσσης εἶναι σύμφωνα, ἀλλ’ ὅμως τὰ ἐξῆς τέσσαρα (ا ه ى و) ἐνίοτε ἐκλαμβάνονται καὶ ὡς φωνήεντα· τὸν περὶ τούτων ἰσχύοντα κανόνα θέλομεν ἐξηγήσει κατωτέρω (ὅρα §. 8).
§. 4. Οἱ Ὀθωμανοὶ πρὸς ἀναπλήρωσιν τῶν φωνηέντων μεταχειρίζονται φωνητικὰ τινα σημεῖα, τὰ ὁποῖα ὀνομάζουσι χαρεκέδες· εἶναι δὲ οὗτοι τρεῖς· τὸ οὐστοὺν (ﹷ ), ἐσρὲ (ﹻ ), ὀτρὲ (ﹹ ). Καὶ τὸ μὲν οὐστοὺν τιθέμενον μὲν ἐπὶ τινος τῶν ἐννέα δασέων, δίδει εἰς αὐτό τε καὶ εἰς τὸ πρὸ τούτου γράμμα, εἴτε ψιλὸν εἴτε δασὺ εἶναι τοῦτο, τὴν φωνὴν α· τιθέμενον δὲ ἐπί τινος τῶν λοιπῶν δίδει εἰς αὐτὸ τὴν φωνὴν ε. Τὸ ἐσρὲ τιθέμενον ὑπὸ τὰ δασέα δίδει εἰς αὐτὰ τὴν φωνήν η, τιθέμενον δὲ ὑπὸ τὰ ψιλὰ τὴν βραχεῖαν φωνὴν τοῦ ι. Τὸ δὲ ὀτρὲ τίθετε πάντοτε ἄνωθεν τῶν γραμμάτων, καὶ δίδει εἰς αὐτὰ τὴν φωνὴν τοπυ ου.
§. 5. Ὅπως συνειθίσωσιν οἱ πρωτόπειροι εἰς τὸν συλλαβισμὸν δέον ἵνα, ἀφοῦ λάβωσιν ἕν τῶν γραμμάτων, συλαβίσωσιν αὐτὸ μεθ’ ἑνὸς τῶν ῥηθέντων φωνητικῶν σημείων κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον· ἐλὶφ οὐστοὺν (اَ )=ε, ἐλὶφ ἐσρὲ (اِ )=ι, ἐλὶφ ὀτρὲ (اُ )=ου, χὰ οὐστοὺν (حَ )=χὰ, χὰ ἐσρὲ (حِ )=χὴ, χὰ ὀτρὲ (حُ )=χου.
