§. 6. Συνειθίζουσιν οἱ Ὀθωμανοὶ τινὰ μὲν τῶν γραμμάτων νὰ ἑνόνωσι μόνον μετὰ τῶν προηγουμένων, τινὰ δὲ μετὰ τῶν προηγουμένων καὶ ἑπομένων. Ὅθεν τὰ γράμματα τῆς Ὀθωμανικῆς γλώσσης διαιροῦνται εἰς δύο: εἱς حروف منفصله =χουροῦφι μουνφασιλέ=γράμματα κεχωρισμένα, καὶ εἰς حروف متصله =χουροῦφι μουττασιλέ=γράμματα ἡνωμένα. Τὰ μὲν κεχωρισμένα εἶναι τὰ ἐξῆς: و ژ ز ر ذ د ا καὶ τὸ τελικὸν ه τὰ ὁποῖα δὲν ἑνόνονταὶ ποτε μετὰ τῶν ἀκολοῦθων γραμμάτων· δὲν ἑνόνονται δὲ καὶ μετὰ τῶν προηγουμένων, ὅταν ταῦτα ᾖναι ἐν τῶν ἰδίων ὀκτώ. Ἄλλως, ὅταν δηλ. τὸ προηγούμενον ᾖναι ἕν τῶν λοιπῶν, ἑνόνονται πάντοτε, οἷον: بلبل πουλπούλ=ἀηδών, اوزره =οὐζερέ=ἐπάνω κτλ. (περὶ τούτων παραδείγματα ὅρα κατωτέρω).
§. 7. Τὸ σημεῖον μὲδδ ἔχον σχῆμα τοιοῦτον (~ ) τίθεται ἐπὶ τοῦ ἐλὶφ, καὶ εἶναι σημεῖον ἀποβολῆς ἑτέτου ἐλίφ· δίδει δὲ εἰς αὐτὸ φωνὴν μακράν. Τὸ σημεῖον δζέζμ παριστανόμενον διὰ τοῦ σημείου τούτου (ﹿ ), καὶ οἰδέποτε ἐν ἀρχῇ λέξεως εὑρισκόμενον, ὅταν τίθηται ἐπὶ τῶν γραμμάτων συλλαβίζει ἓν ἢ δύο ἐκ τούτων μετὰ τῆς προηγουμένης φωνῆς, οἷον: ἐλὶφ λιὰμ μὲδδ δζὲζμ آلْ =ἄλ=λάβε, ἐλὶφ λιὰμ οὐ-
