Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
428
Πλὴν, φρενήρης καταβαίνων,
Εἰς τὴν βρύσιν εἶδε πλῆθος
Μαχητῶν ὀδυρομένων
Καὶ τοῦ ἔφυγε πικρὸν
Γογγυτὸν ἀπὸ τὸ στῆθος,
—Ποῖον κλαίετε νεκρόν;—
—Ἕνα μάρτυρα, ἀπεκρίθη
Ἕνας γέρων· τὴν Τουρκίαν
Κατεπάτησε καὶ ἐνδύθη
Τῶν ἀγγέλων τὴν στολήν.
Ἔλα, Κώστα, τὴν ἁγίαν
Νὰ φιλήσῃς κεφαλήν.—
Καὶ καθεὶς παραμερίζων,
Ὀπισθοδρομεῖ θλιμμένος
Ὁ δὲ Κώστας γονατίζων
Φίλον ὄνομα καλεῖ,
Καὶ τὸ λείψανον, σκυμμένος,
Δὶς καὶ τρὶς νεκροφιλεῖ.
Σπαραγμὸς, ἀπελπισία...
Ὦ πηγὴ πολλῶν δακρύων,
Πονεμένη μου καρδία,
Σὺ γνωρίζεις μοναχὴ
Εἰς τὸ φίλημα τὸ κρύον
Πῶς σπαράττεται ἡ ψυχή.
