Εἰς σὲ, τὴν μετ' αἰῶνα ἐπελευσομένην γενεὰν τῶν Ἑλλήνων, ἀφιερῶ τὰς ποιήσεις, δι' ὧν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἔψαλα τὰ κατορθώματα τῶν μεγάλων τοῦ Μεσολογγίου φρουρῶν καὶ τῶν ἄλλων μαρτύρων τε καὶ πρωταγωνιστῶν τῆς Πατρίδος ἡρώων.
Οἱ λόγοι μου θέλουσιν ἀντηχεῖ πρὸς ὑμᾶς ὡς ἀπὸ ζῶντός τινος ἐξερχόμενοι τάφου, καὶ ἐνῷ τοῦ τάφου ἡ σιωπὴ καὶ τὸ σκὸτος θὰ μοῦ ἐξουσιάζωσι τὴν ἄψυχον κὀνιν, ἡ ψυχή μου θὰ ἀκούσῃ ἐκ τῶν οὐρανῶν τὰς ὀρθὰς τῶν ἐπιγενεστέρων κρίσεις.
Οἱ στίχοι μου θὰ ἦσαν βεβαίως εὐγενέστεροι ἂν ἐγράφοντο ἐν ἐποχῇ καθ' ἢν εὑρισκόμην εἰς τὰ στρατόπεδα τῆς Πατρίδος. Ἀλλὰ τότε ἐσιώπα ἡ Μοῦσα ἐντός μου, διὀτι μία μόνη ἐπιθυμία ὡδήγει τοὺς παλμοὺς τῶν ἑλληνικῶν καρδιῶν, ἡ ἐλευθερία καὶ τῆς ἀγωνιζομένης Ἑλλάδος ἡ ἀποκατάστασις.
Σύγχρονός ἀτυχοῦς κοινωνίας, εἰς μαρασμὸν ἀποληγούσης, ἐκρέμασα ἐπ' ἱτέας τὴν λύραν, καὶ μεταφράζω ἄρθρα στρατιωτικὰ καὶ μυθιστορήματα, διότι ταῦτα συμπληροῦσι τὸν ἄρτον τῶν τέκνων μου.
Καὶ ὅμως τὰ μυθιστορήματα ἐδηλητηρίασαν τὴν ἄκαρδον ἑλληνικὴν νεολαίαν.
Γ. Χ. ΖΑΛΟΚΩΣΤΑΣ.
